Table Of ContentBEYAZ DİŞ
JACK LONDON
http://eskikitaplarim.com
Düzenleme: Tyrion
BİRİNCİ BÖLÜM
AV PEŞİNDE
Donmuş ırmağın iki yakası karanlık ladin ağaçlarıyla
kaplıydı. Rüzgar dalların üzerindeki kar örtüsünü az
önce sıyırmıştı, gitgide silinen gün ışığı altında ağaçlar
kopkoyu, korkunç karaltılar halinde birbirlerinin üzerine
doğru abanıyorlarmış gibi görünüyordu. Cansız,
kımıltısız, acı bile duyulamayacak kadar ıssız ve soğuk
olan bu yabani ülke üzerine ağır bir sessizlik çökmüştü.
Gizliden gizliye acı acı çınlayan bir kahkaha gizliydi
sanki; tüm acılardan daha korkunç, buz gibi soğuk, bir
Sfenks gülümseyişi kadar donuk, zorunluluk kadar
tutkulu bir kahkaha! Acımasız, uçsuz bucaksız bir
sonsuzluk, yaşamla ve yaşama çabasının
gereksizliğiyle alay ediyor gibiydi sanki. Kuzeyin o saf, o
durdurak tanımayan buz gibi vahşetiydi bu. Ama yine de
bir yaşam vardı bu yabancı topraklarda, hem de öyle
kolay kolay pes etmeyen direngen bir yaşam! Çünkü
kurda benzer bir köpek sürüşü donmuş ırmak yatağı
boyunca güç bela ilerlemeye çalışıyordu.
Hayvanların sık tüylü postları buz tutmuştu.
Ağızlarından yoğun bir buhar demeti çıkıyor,
soluklarının havaya karışmasıyla incecik buz
taneciklerine dönüşüp tüylerine yapışması bir oluyordu.
Kayışlarla bağlı oldukları bir kızağa koşulmuşlardı.
Kızak gövdesi sağlam ağaç kabuklarından yapılmıştı,
karların üzerinde ayakları olmaksızın kayıyordu. Kızağın
ucu önünde dalga dalga yayılan yoğun kar yığınlarını
kenarlara doğru savurup dağıtacak biçimde yukarıya
kalkık olarak yapılmıştı.
Kızakta ince uzun bir tabut vardı; ayrıca battaniyeler,
bir balta, bir kahvedenlik ve bir de tava bulunuyordu.
Uzun tabutun kapladığı yer hayli fazlaydı. Köpeklerin
önü sıra bir adam ilerliyordu, kızağın ardında ikinci bir
adam daha vardı. Her ikisi de geniş kar ayakkabıları
giymişlerdi. Gerçi kızaktaki tabutta başka bir adam daha
vardı ya, onun çilesi çoktan sona ermiş, dünyadan elini
eteğini çekmişti artık. Yabani kuzey ülkesinin soğuğu
karşısında yenik düşmüştü. Bir daha kımıldayamayacak
durumdaydı, sıfırı tüketmiş halde kıpırdamaksızın kalıp
gibi yatıyordu öylece. Hareketi sevmezdi çünkü soğuk.
Yaşam demek hakaret demektir ona göre, yaşam
harekettir çünkü. Oysaki soğuk, hareketin her türlüsünü
kötürümleştirmeye kararlıdır. Sular denize dökülmesin
diye ırmakları dondurur, ağaçların taa iliğine kemiğine
işler, özsuyunu dondurup kurutur. Ama asıl insanoğluna
düşmandır o; çünkü insan, yaratıkların en devingenidir,
durağanlığa karşı sürekli bir başkaldırma içindedir ve
işte bu nedenledir ki soğuğun özellikle yere sermeye
can attığı bir yaratıktır. Hala canlı kalmayı başarabilmiş
olan iki adam, biri kızağın önünde, öbürü ise arkasında,
yılmadan, umutsuzluğa düşmeden yollarına devam
etmekten geri durmuyorlardı. Kalın kürklere, yumuşacık
derilere sarılmışlardı. Kirpiklerini, yanaklarını ve
dudaklarını donmuş soluklarıyla püskürttükleri buz
zerrecikleri kaplamıştı. Öyle ki, suratları suratlıktan
çıkmış, yüz çizgileri iyiden iyiye belirsizleşmişti. Bu
görünümleriyle korkunç maskeler takmış birer mezarcı,
düşler evrenine ölülerini gömmeye giden ürkünç
umacıları andırıyorlardı. Gelgelelim ikisi de insandı işte.
Bu hiçlik ıssızlık ve tehlike evreninden geçerek,
kendilerine uzayın boşlukları kadar uzak, yabancı ve ölü
gibi görünen dünyaya kafa tutan ufacık birer
serüvenciydiler. Hiç konuşmadan ilerliyorlardı, çünkü
hareket etmek için gerekli olan gücü yitirmemek, bu
nedenle de boşuna nefes tüketmemek zorundaydılar.
Çevrelerini saran ağır sessizlik, tıpkı deniz dibindeki
dalgıcın üzerine basınç yapan su kütlesi gibi, ruhlarını
eziyordu. Bu sessizlik, uçsuz bucaksız sonsuzluğun ve
kaçınılmaz zorunluluğun olanca ağırlığıyla üzerlerine
yükleniyor; ruhlarını taa derinden kavrayarak
benliklerine işliyor; dünya nimetlerine olan aşırı
tutkularını, gelip geçici coşkularını, uçarı heveslerini!
ezerek son damlasına kadar posasını çıkarıyor; büyük
ve yenilmez doğa güçlerinin parmağında oynattığı,
zavallı akılları ve yetersiz bilgileriyle onları ufacık birer
güneş lekesine döndürüyordu. Bir iki saat geçti... Pek
kısa süren günün can çekişen ışıkları silinmeye yüz
tutarken, uzaklardan hafif bir çığlık yükseldi. Bir anda
havaya dağılıp yankılandıktan sonra yavaş yavaş eriyip
söndü. Eğer bu acılı çığlıkta bir vahşet ve açlık havası
bulunmasaydı, yitik bir ruhun iniltili yakarışı sanılabilirdi.
Öndeki adam başını arkaya çevirdi, arkadaşıyla göz
göze geldi, ince uzun tabutun üzerinden anlamlı anlamlı
kafa salladılar birbirlerine. Çok geçmeden sessizliği bir
bıçak gibi yırtan ikinci bir uluma daha işitildi. Adamlar bu
seslerin daha demin arkalarında bıraktıkları kar
çölünden kopup geldiğim anlamışlardı. Derken, aynı
yönden bir üçüncü uluma daha yükseldi, ikincisine
verilen bir yanıltı sanki bu ve onun azıcık solundan
gelmişti. Öndeki adam:
"Peşimize takıldılar, Bill," dedi.
Sesinin tonu boğuk ve ürkekti, sanki konuşurken
büyük bir güç harcamak zorunda kalıyor gibiydi.
Arkadaşı:
"Et kıtlığı var," karşılığını verdi. "Günler var ki tek bir
tavşan izi bile görmedim." Başka bir şey konuşmadılar.
Kendilerini izleyenlerin ısrarlı ulumalarına kulak
kesilmişlerdi. Ortalık kararınca köpekleri ırmak
boyundaki ladin koruluğuna hayladılar, kampı orada
kurdular. Ateşin hemen kıyısındaki tabut hem oturmak
hem de yemek yenilecek bir yer işine yarıyordu. Ateşin
arkasındaki kurda benzeyen köpekler kendi aralarında
hırlaşıp dalaşıyor, ama bulundukları yerden ayrılarak
karanlığa dalmayı göze alamıyorlardı.
Bill:
"Şunlara bak, Henry," dedi. "Nedense kampı bırakıp
gitmeye çalışmıyor bunlar, garip şey doğrusu..." Henry
içine bir buz parçası attığı ibriği ateşe sürerken başını
salladı. Sonra işini bitirip tabutun üzerine oturdu,
yemeğini yemeye başlayıncaya dek hiç konuşmadı.
"Postun pahalı olduğunu ve onu nerede
kurtarabileceklerini biliyorlar elbet. Kolay kolay kurtlara
yem olmaz onlar, tersine yerler. Pek akıllıdırlar." Bill,
başını sallayarak:
"Bilmem ki valla, umarım öyledirler," dedi. Arkadaşı
başını kaldırıp şaşkınca baktı:
"Bizim köpeklerin akıllarını beğenmediğini ilk kez
işitiyorum senden." Bill ağzına attığı fasulyeleri ağır ağır
çiğnerken:
"Dinle, Henry," dedi. "Köpeklere yem verirken nasıl
gürültüyle itişip kakışıyorlardı, işittin ya?" Henry: "Evet,"
diye onayladı. "Her zamankinden fazla huysuzluk
ettiler." "Kaç köpeğimiz var, Henry?"
"Altı."
"Peki ama... "
Bill sözlerinin önemini vurgulamak istercesine bir an
sustu, sonra ağır ağır sürdürdü:
"Evet, altı köpek var diyordum ben de. Altı balık
çıkardım, köpek başına 'birer balık verdim, ama yine de
biri açıkta kaldı." "Yanlış saymışsındır canım."
Bill:
"Yok daha neler!" diye diretti. "Altı köpeğimiz var
diye, tuttum altı tane balık çıkardım. Ama gel gör ki,
Tekkulak balıksız kaldı işte. Sonra gidip bir tane de ona
getirdim." "İyi ama Bill, topu topu altı köpeğimiz var,
nasıl olur?" "Henry, hepsi köpekti diyen yok ki sana!
Balık verdiğim hayvanlar yedi taneydi." Henry yemeğini
bıraktı, ateşin arkasında duran köpeklere bakarak saydı:
"Al işte, hepsi hepsi altı tane." Bill soğukkanlılıkla
üsteledi: "Evet, yedincisinin az önce karların üzerinde
hoplaya zıplaya kaçıp gittiğini gördüm. Ben saydığımda
yedi taneydiler." Henry acımalı gözlerle arkadaşına baktı
ve:
"Şu yolculuk bir bitse öyle sevineceğim ki," diye
homurdandı. "Ne demek istiyorsun yani?"
"Bana kalırsa kızaktaki tabut sinirlerini bozdu senin,
hayal görmeye başladın, hepsi bu."
Bill:
"Hani bunu da düşünmedim değil bak," dedi. "Ama
köpeklerden birinin kaçtığını görünce, gidip karların
üzerine bir göz attım, birtakım ayak izleri buldum.
Sonra döndüm bir daha saydım, altı taneydiler. İzler
duruyor, istersen bak da gör." Henry sesini çıkarmadı,
yemeğini yemeye koyuldu yine. Son lokmasının üzerine
kahvesinden bir yudum daha aldıktan sonra elinin
tersiyle ağzını sildi ve:
"Öyleyse..." diye söze başlayacak oldu. Ama tam o
sırada karanlığın içinden kopup gelen uzun, acılı bir
ulumayla sözü yarıda kaldı. Susup kulak kabarttı. Sonra
eliyle ulumanın geldiği yönü göstererek: "...bunlardan
biri miydi diyorsun yani?" diye sordu. Bill evet gibilerden
kafasını salladı:
"Böyle olmasın da nasıl olsun, köpeklerin nasıl
huysuzluk ettiklerini, dalaşıp durduklarını sen de işittin
işte." Birbiri ardından yükselen ulumalarla ortalık
tımarhaneye dönmüştü. Köpekler çevrelerini saran bu
korkunç koro karşısında dehşete kapıldılar, sıkış tıkış
olup büzüldükçe büzüldüler. Ateşin yanına öylesine
sokulmuşlardı ki alevler postlarını tütsülüyordu. Bill bir
odun daha atarak ateşi besledikten sonra piposunu
yaktı. Henry:
"Nen var yahu senin, çok sıkkın görünüyorsun," dedi.
"Bak, Henry... "
Bill sözlerini sürdürmeden önce piposundan bir iki
nefes çekti dalgın dalgın. Sonra başparmağıyla
üzerinde oturdukları tabutu göstererek: "Düşünüyorum
da," dedi, "şu adam bile bizden daha şanslı, hem de
bizim hiçbir zaman olamayacağımız kadar şanslı. Biz
ölünce cesetlerimiz ite kurda yem olmasın diye
mezarlarımıza bir iki taş koyacak kimse çıkacak mı
acaba?" "Orası öyle, bizim onun gibi ne onca paramız
pulumuz var ne de onca hısım akrabamız. Cenazemizi
uzak bir ülkeye göndertmek kim, biz kim!" "Benim asıl
akıl sır erdiremediğim şey ne biliyor musun, Henry? Şu
herif bir eli yağda bir eli balda yaşayan bir lord du değil
mi? Peki şimdi burada ne işi var? Bu Allah'ın belası
vahşi ülkeye hangi akla hizmet etmiş de gelmiş, anlayan
beri gelsin!" Henry:
"Al benden de o kadar," dedi. "Kendi memleketinde
kalsaydı, gül gibi yaşayıp gider, sonra da rahat
döşeğinde ölürdü." Bill tam ağzım açıp yanıt vereceği
sırada duraladı, kendilerini dört bir yandan bir duvar gibi
çevreleyen karanlığı gösterdi. Yoğun karanlığın içinde
hiçbir şey görünmüyordu, yalnızca kor gibi parıldayan
bir çift göz fark ediliyordu. Henry başıyla bir ikinci,
derken bir üçüncü çift göz daha gösterdi arkadaşına.
Kampın yanı yöresi kor gibi yanıp sönen gözlerden
oluşan bir halkayla çepeçevre sarılmıştı. Bu yalaz yalaz
yanan ışık lekeleri kimi zaman kıpır kıpır ediyor, bir
görünüp bir siliniyor, sonra yeniden ışıldamaya
başlıyordu. Köpeklerin huysuzluğu giderek artmaya
başlamıştı. Ani bir korkuyla ateşe yaklaşıyor, adamların
ta burunlarının dibine sokuluyorlardı. Hele içlerinden biri
paniğe kapılarak ateşe öyle fazla sokuldu ki içine düştü.
Düşer düşmez de acı ve korkuyla havladı. Aynı anda
kavrulan tüylerinin kokuşu kapladı ortalığı. Bu sırada
yanıp sönen kor gözlerden oluşan çemberde birtakım
kıpırdanmalar oldu, hatta bir an için geriledi. Ne var ki,
köpeklerin huzursuzluğu yatışır yatışmaz yine eski
yerlerine döndüler.
"Cephanemiz de aksi gibi tam bitecek zamanı buldu,
Henry." Bill piposunu söndürmüştü. Yemekten önce yere
serdikleri ağaç dalları üzerine kürklü yatakları ve
battaniyeleri yerleştiren arkadaşına yardım ediyordu.
Henry arkadaşına hak verir gibilerden şöyle bir
