Beş Küçük Domuz - Agatha Christie

420 Pages·2011·0.82 MB·Turkish

by  Agatha Christie

www.netevin.com
Agatha Christie Beş Küçük Domuz
TÜRKÇESİ
GÖNÜL SUVEREN
CİNAYET ÇOK USTACA İŞLENMİŞTİ. AMA
POİROT ELİNDEKİ ŞU İPUÇLARINI
DEĞERLENDİRMEYE
ÇALIŞIYORDU.
Baldıran otu... Boş bir esans şişesi... İki
mektup... Bir tablo...
Bir mürekkep şişesi... Kediotu... Buzlu bira... Bir
damlalık...
'Sokratın Ölümü' adlı yazı... Yaseminler...
- 5-
I
BAŞLANGIÇ
Carla Lemarchant
Hercule Poirot odaya giren genç kızı dikkatle
süzdü. Kızın yazdığı mektupta pek de ilgi
çekecek bir şey yoktu. Sadece Belçikalı
dedektiften randevu istiyordu, işte o kadar. Bu
isteğinin sebebini açıklamak gereğini bile
duymamıştı. Mektup kısa ve son derece
ciddiydi. Sadece el yazısının sert hatlarından
Carla Lemarchant'ın genç olduğu anlaşılıyordu.
Ve işte şimdi genç kız Hercule Poirot'nun
karşısındaydı. Yirmi bir, yirmi iki yaşlarındaydı
Carla. İnce ve uzun boyluydu. İnsanın rastladığı
zaman tekrar tekrar dönüp baktığı tiplerdendi.
Kıyafeti şık ve kibardı. İyi bir terzinin elinden
çıktığı anlaşılan bir etekle ceket ve pahalı bir
kürk giymişti. Biçimli başını gururla kaldırmıştı.
Alnı dört köşe, burnu biçimliydi. Çenesinin
şeklinden bir hayli azimli bir insan olduğu
anlaşılıyordu. Son derecede canlı, hayat dolu bir
görünüşü vardı. Zaten güzelliğinden çok bu
durumu insanın dikkatini çekiyordu.
Hercule Poirot o gün kendisini epeyce yaşlı
hissetmekteydi. Fakat Carla içeri girer girmez
birdenbire canlanıverdi. O da gençleşmişti sanki.
Belçikalı, genç kızı karşılamak için ilerledi. Bu
arada Car-la'nın koyu gri gözleriyle kendisini
dikkatle süzdüğünün de farkındaydı. Genç kız
bunu saklamak gereğini de duymuyordu.
Hercule Poirot'nun gösterdiği koltuğa oturarak,
uzattığı tabaka-
— 7 —
dan bir sigara aldı. Belçikalı bunu yaktıktan
sonra da birkaç dakika sessiz sedasız sigarasını
içti. Fakat hâlâ düşünceli bakışlarla Hercule
Poirot'yu inceliyordu.
Poirot şefkatle, "Evet," diye mırıldandı. "Emin
olmanız gerek. Öyle değil mi?"
Kız irkildi. "Efendim?" Sesi tatlı ve hafifçe
boğuktu.
"Hakkımda karar vermeye çalışıyorsunuz değil
mi? İşinize yarayacakmıyım, yoksa şarlatanın
birimiyim."
Carla gülümsedi. "Şey... evet, öyle.
Anlayacağınız Mösyö Poirot hiç de tahmin
ettiğim gibi değilsiniz."
"İhtiyarım değil mi? Düşündüğünüzden daha
yaşlıyım?"
"Evet, o da var." Genç kız bir an durakladı.
"Sizinle açık konuşmak istiyorum.
Bu işi yapanların en iyisi... en ustası gerekli
bana."
Hercule Poirot, "Merak etmeyin," diye cevap
verdi. "Ben bu işin en ustasıyım."
Carla, "Hiç de alçakgönüllü değilsiniz," dedi.
"Buna rağmen sözlerinize inanıyorum."
Poirot sakin sakin başını salladı. "İnsanın bu işte
adalelerini kullanması şart değil. Eğilip ayak
izlerini ölçmeme, izmaritleri toplamama, yatmış
otları incelememe gerek yok. Koltuğumda
oturup, düşünmem yeter." Parmaklarını yumurta
biçimindeki kafasına vurdu. "Bunun çalışması
yeterli."
Carla Lemarchant mırıldandı. "Biliyorum. İşte o
yüzden kalkıp size geldim. Çünkü sizden pek
acayip bir şey yapmanızı isteyeceğim."
Hercule Poirot, "İşte bu çok hoşuma gitti," dedi.
Şimdi kıza cesaret vermek istermiş gibi dikkatle
bakıyordu.
Carla Lemarchant derin bir nefes aldı. "Asıl adım
Carla değil Caroline.
Anneminki de öyleydi. Bana onun adını
vermişler." Bir an durdu. "Kendimi bildim bileli
Lemarchant soyadını kullanıyorum. Ama aslında
bu gerçek adım değil. Asıl adım Crale."
Hercule Poirot bir an kaşlarını çattı. Sonra da.
"Crale." diye mırıldandı. "Bu isim bana yabancı
gelmedi."
www.netevin.com
Kız, "Babam ressamdı," dedi. "Çok tanınmış bir
ressam. Bazıları onun büyük bir sanatçı
olduğunu söylüyor. Ben de aynı
düşüncedeyim."
Hercule Poirot sordu. "Amyas Crale mi?"
"Evet." Genç kız bir an durdu, sonra devam etti.
"Ve annem Caroline Crale'i babamı öldürmek
suçuyla dava ettiler."
Belçikalı dedektif, "Hah," dedi. "Şimdi
hatırladım. Fakat bu olay hakkında fazla bir şey
bilmiyorum. Osırada İngiltere'de değildim. Bu
olay yıllar önce oldu, değil mi?"
Kız, başını salladı. "On altı yıl önce." Yüzü
bembeyaz kesilmişti, gözleri alev alev yanıyordu
adeta. "Anlıyor musunuz?" Onu dava ettiler ve
sonunda suçlu buldular. Fakat annemi asmadılar.
Çünkü bazı hafifletici nedenler vardı. Bu yüzden
onu müebbet hapse mahkûm ettiler. Annem
davadan bir yıl sonra öldü.
Anlıyor musunuz? Her şey yıllar önce olup
bitti..."
Poirot usulca, "O halde?..." diye mırıldandı.
Carla Lemarchant ellerini birbirine bastırdı.
Şimdi ağır ağır, kesik kesik, fakat acayip bir
ısrarla konuşuyordu. "Bu işle benim ne ilgim
olduğunu iyice anlamanız lazım. Bu olay...
olduğu zaman ben beş yaşındaydım. Durumu
anlayamayacak kadar küçüktüm. Tabii annemle
babamı hatırlıyorum. Birdenbire evden
ayrıldığım ve kırların ortasında bir çiftliğe
götürüldüğümü de biliyorum.
Çiftçinin şişman, güler yüzlü bir karısı vardı.
Domuz yetiştiriyorlardı. Herkes bana çok iyi
davranıyordu. Fakat herkesin bana usulca... yan
yan baktıkları bugün bile hatırımda. İşin içinde
bir karışıklık olduğunun farkındaydım.
Çocuklar böyle şeyleri çabucak sezerler. Fakat
ne olduğunu bilmiyordum... Sonra bir gemiye
bindirildim. Heyecanlı bir yolculuktu bu.
Günlerce sürdü. Sonra kendimi Kanada'da
buldum. Beni Simon amcam karşıladı. Onunla
ve Louise yengeyle Montreal'e yerleştim.
Annemle babamı sorduğum zaman bana, 'Onlar
da yakında gelecekler,' dediler. Sonra... sonra
zannedersem annemle babamı unuttum.
- 9-
Sadece onların öldüğünü biliyordum. Bunu bana
birinin söyleyip söylemediğini de
hatırlamıyorum. Çünkü artık o sırada annemle
babamı pek düşünmüyordum.
Hayatımdan memnundum. Simon amcayla
Louise yenge bana çok iyi davranıyorlardı.
Okula gidiyordum, bir sürü arkadaşım vardı.
Ayrıca asıl adımın Le-marchant olmadığını da
unutmuştum. Çünkü Louise yengem bana
Kanada'daki adımın bu olduğunu söylemişti. Bu
da o sırada bana pek akıllıca bir şey gibi gelmişti
sanırım. Evet, Kanada'daki adım buydu.
Zamanla Lemarchant'ın asıl adım olmadığı
kafamdan silindi..." Başını gururla kaldırdı.
Meydan okurmuş gibi bir hali vardı. "Bana
bakın... Bana sokakta rastlasaydınız herhalde,
'işte hiçbir derdi olmayan bir kız,' derdiniz değil
mi? Halim vaktim yerinde, sağlığım mükemmel,
çirkin değilim. Hayatın tadını çıkarabilirim.
Yirmi yaşındayken yerinde olmayı isteyeceğim
hiçbir kız yoktu... Fakat o sırada sorular sormaya
başlamıştım.
Annemle babam hakkında... Onlar kimdi? Ne
yaparlardı? Sonunda işi öğreneceğim
muhakkaktı tabii. Fakat amcamla yengem önce
davranıp bana gerçeği söylediler.
Yirmi bir yaşına basmıştım. Bu yüzden bana her
şeyi açıklamak zorundaydılar.
Reşit olduğum için artık servetimi istediğim gibi
kullanabilecektim. Sonra o mektup sorunu
vardı... Annemin bana ölürken bıraktığı
mektup," Yüzünün ifadesi değişti. Gözlerindeki
o acayip pırıltı da kaybolmuştu. "İşte o zaman
gerçeği öğrendim. Yani... annemin cinayet
yüzünden mahkûm olduğunu... Bu... korkunç
bir şeydi..." Bir an durdu. "Size söylemem
gereken bir şey daha var. Nişanlıyım.