Table Of ContentR. A. Salvatore
(Avcının Kılıçları) Cilt3
İKİ KILIÇ
Cüce mağaralarının arsız karanlığında meşale ışığı
oldukça yetersiz kaldı. Delly Curtie’nin gözlerini ve
boğazını yakan puslu hava, geniş odayı dolduran
insanların şikayetleri ve homurdanmaları kadar rahatsız
ediciydi. Vekilharç Regis merhametli davranmış ve
güney seferlerinde zalim Kral Obould ile orkları
tarafından yağmalanıp kendilerine sığman bu iyilikten
anlamaz insanlara hatırı sayılır sayıda oda vermişti.
Delly kendine bu halka karşı fazla ön yargılı
davranmaması gerektiğini hatırlattı. Hepsi fazlasıyla
kayıp vermişti. Üstelik çoğu katledilen ailelerinden
geriye kalan son kişilerdi. Hatta kendileri tamamen talan
edilen koca bir toplumdan geriye kalan son üç kişiydi!
Regis ve Bruenor ne kadar uygun kılmaya çalışsa da
içinde bulundukları koşullar pek de insanlara göre
değildi.
Bu düşünce Delly’i fazlasıyla sarstı, arkasını dönüp
çocuğuna baktı. Beşiğin içindeki Colson
sonundauyuyordu. İncecik bedeni silahlarla kuşatılmış,
saman saçlı, büyük bir kaybın yarattığı ağırlıkla çöken
gözlere sahip bir kadın Cottie Cooperson, çocuğunun
yanında rahatsız uykusunda, göğsünü sıkıca saran
kollarıyla ileri geri sallanıp duruyordu. Delly, onun,
öldürülen çocuğunu düşündüğünü biliyordu.
Bu korkunç düşünce, hiç şüphesiz, Delly’i
hüzünlendirdi. Colson aslında Delly’nin çocuğu değildi;
o doğurmamıştı. Bu kız çocuğunu evlat edinmiş,
Wulfgar da çocuğun babası olmayı kabul edip kadını
yoldaşı ve karısı olarak almıştı. Delly, Mithril Salonu’na
kadar onu kendi isteğiyle izlemişti ve bu yüzden onun
maceraperest ruhuna uyum gösteren, kendi isteklerini
hiçe sayarak onun yanında yer alan, iyi ve cömert bir
kadın olduğunu düşünmüştü.
Delly’nin gülümsemesi neşeden çok hüzün
barındırıyordu. Belki de ilk defa iyi ve cömert biri
olduğunu düşünüyordu. Ama cüce duvarları üzerine
geliyor; onu sıkıştırıyordu.
Delly Curtie, neredeyse sürekli sarhoş olduğu ve her
geceyi başka bir erkeğin kollarında geçirdiği,
Luskan’daki uç noktalarla dolu sokak hayatının anılarına
özlem duyup onlara sığınma ihtiyacı hissedeceğini hiç
düşünmemişti. Muhteşem bir sevgili olan Akıllı Morik’i
ve kendisine babalık eden taverna işletmecisi Arumn
Gardpeck’i düşündü. Josi Puddles’ı da düşündü ve
adamın yadsınamayacak kadar aptal sırıtışında bir çeşit
huzur buldu.
“Aman, aptallık ediyorsun,” diye kendi kendine
mırıldandı.
Bütün bu hatıralardan sıyrılmak için başını salladı.
Artık hayatı buydu; Wulfgar’ın ve diğerlerinin
yanındaydı.
‘Battlehammer Klanı cüceleri gerçekten iyi bir halk’
dedi kendi kendine. Genellikle tuhaf, her zaman nazik,
çoğunlukla sadece absürd olan bu halk huysuz
görünüşlerine rağmen sevgiyi fazlasıyla hak ediyordu.
Bazıları acayip giysiler ya da zırhlar giyiyor, diğerleri
tuhaf ve gülünç isimlerle anılıyor, hemen hemen hepsi
vahşi ve garip sakallar bırakıyordu ama bu klan Delly’e,
belki de Arumn’un ona sunduğunun dışında, daha önce
hiç yaşamadığı bir sevgi sunuyordu. Ona kendi
ırklarından biriymiş gibi davranmışlardı; ya da en
azından denemişlerdi. Ne de olsa aralarında
aşılamayacak farklılıklar vardı… Bu inkar edilemezdi.
Cüceler ve insanlar arasında tercih farklılıkları vardı;
mağaraların boğucu havası da bunlardan biriydi ve
Mithril Salonu’nun iki kapısı da mühürlendikten sonra bu
hava gitgide daha da durgunlaşıyordu.
Odanın ucundaki bir kadın, sanki Delly’nin
düşüncelerini okumuşçasına, bir şişe bal likörünü şerefe
kaldırıp “Ah, o rüzgarı ve güneşi yüzümde bir kez daha
hissedebilsem!” diye bağırdı.
Odanın her köşesinden birbirine tokuşturulan
kadehler yükseldi. Delly hemen hemen herkesin
neredeyse sarhoş olduğunu fark etti. Kendilerini hiçbir
yere ait hissedemiyorlar ve Obould’un yarattığı korkunç
anılar karşısındaki acizliklerini ve hayal kırıklıklarını
içkiyle bastırmaya çalışıyorlardı.
Delly, yeniden Colson’u kontrol edip masalara doğru
süzüldü. Luskan’da garsonluk yaptığından gruba hizmet
etmeyi kabul etmişti. Yanma gittiği her yerden bir iki laf
yakalıyor, her düşünce üzerine yapışıyor ve kalbinde
kalan memnuniyet kırıntılarına ekleniyordu.
“Gümüşay’da bir demirci açacağım,” dedi bir adam.
“Pöh! Gümüşay!” diye karşı çıktı bir diğeri; kaba
şivesi daha çok bir cücenin konuşmasını andırıyordu.
“Gümüşay’da dans eden elflerden başka hiçbir şey yok.
Sundabar’a git. İş yapmaktan gerçekten anlayan bir
halkın içinde kesinlikle daha iyi bir hayatın olur.”
“Gümüşay daha misafirperver,” dedi başka
masadaki bir kadın. “Ayrıca söylentilere göre çok daha
güzel.”
Bunlar Delly’nin bir zamanlar Mithril Salonu için
duyduğu sözlerle aynıydı. Salon bu şekilde nam
salmıştı. Hiç şüphesiz Bruenor ve halkı, ona bir nevi
cüce cenneti sunmuştu. Ayrıca Mithril Salonu en az
Luskan Limanı kadar ilginç bir yerdi. Yine de Delly, bu
ilginçliğe çabucak alışıldığını öğrenmişti.
Yeniden, odanın köşesine, hâlâ uyuyan ama bu
dumanlı tünellerdeki tüm insanlar gibi hırlayarak
öksürmeye başlayan Colson’un yanına yöneldi.
Bir kadının “Vekilharç Regis ve Kral Bruenor’a
fazlasıyla müteşekkirim,” dediğini duydu ve bir kez daha
kendi düşüncelerini okuyormuşçasma “ama burası
insana uygun bir yer değil!” diye ekledi.
Kadın kadehini kaldırdı. “Öyleyse ya Gümüşay ya da
Sundabar’a!” dedi ve diğerleriyle kadeh tokuşturdu. “Ya
da yıldızların ve güneşin görülebileceği herhangi bir
yere!”
“Everlund’a!” diye haykırdı bir adam.
Delly Curtie’nin yanında, taş zeminin üzerindeki
gösterişsiz beşikte yatan Colson bir kez daha öksürdü.
Bebeğin yanındaki Cottie Cooperson sallandı.
BÖLÜM 1
Kuş sesleri dışında tamamen sessiz olan tepeden
bakıyorum. Hepsi bu. ‘Gaklayan, öten ve gagalarını,
görmeyen gözlere sokan kuşlardan başka hiçbir şey
yok. Kargalar cesetlerle dolu bir tarlaya inmeden önce
gökyüzünde daireler çizmiyor. Çiçeğe konan bir arı gibi,
doğrudan hedeflerine, önlerinde duran ziyafete
uçuyorlar. Tıpkı sürüngen böcekler, yağmur ve hiç
dinmeyen rüzgar gibi onlar da birer temizleyici.
Ve geçip giden zaman. Onun varlığı da daimi.
Günün, mevsimlerin, yılların değişimi… Bu
gerçekleştiğinde geriye kalan tek şey kemikler ve taşlar
oluyor. Çığlıklar dindi, koku duyulmaz oldu. Kan
temizlendi. Semiren kuşlar buradan ayrılırken ölen
savaşçıları birey olarak tanımlayan her şeyi de alıp
gittiler. Geriye sadece birbirine karışacak olan taşları ve
kemikleri bıraktılar.
Rüzgar ya da yağmur iskeletleri parçalayıp yeniden
birleştiğinde ve zaman bir kısmını gömdüğünde geriye
kalan şey, en dikkatli gözlemcilerin gözleri için bile ayırt
edilemez oluyor. Burada ölenleri, kazançlarının
karşılığında kendi hayatlarını takas edenleri kim
hatırlayacak? Hiç kuşkusuz, savaşan bir cücenin surat
ifadesi, harcanan tüm çabalara değdiğini, savaşın cüce
halkı için kutsal bir değer olduğunu gösterecektir. Bir
cüce için arkadaşına yardım etmek amacıyla
savaşmaktan daha değerli bir şey yoktur; onlar
birbirlerine sadakat, dökülen ve akan kanla bağlı bir
topluluktur.
Sonuçta, bir birey için bu iyi bir ölüm şekli, onur
içinde yaşanmış hayata layık bir sondur, hatta belki de o
hayat bu son fedakarlıkla anlam kazanmıştır.
Yine de kendimi bunlara bir bütün olarak bakmaktan
alıkoyamıyorum. Geniş kapsamlı düşünüldüğünde ne
olacak? Ödenen bedel ve kazanç ne olacak? Obould
yüzlerce hatta binlerce askerinin ölümüne değer bir
başarı elde edecek mi? Kalıcı bir kazanç sağlayacak
mı? Cücelerin bu yüksek tepedeki direnişleri Bruenor
‘un halkına dişe dokunur bir fayda getirecek mi? Ya
Mithril Salonu ‘na girememiş ve tünelleri savunmamış
olsalardı?
Peki, bundan yüz yıl sonra geriye sadece toz
kalacakken bu kimin umurunda olur ki?
Benimkinin de dahil olduğu pek çok akıllı ırkın
kalplerindeki o görkemli savaş görüntülerini hangi alevin
ateşlediğini merak ediyorum. Yamaçtaki katliama
bakıyorum ve boşluğun kaçınılmazlığını görüyorum. Acı
çığlıkları düşünüyorum. Son nefeslerini veriyor
olduklarını fark eden savaşçıların sevdiklerine
seslenişlerini duyuyorum. Sevgili arkadaşımın üzerinde
olduğu bir kulenin devrilişim görüyorum. Somut
kalıntılar; kemikler ve taşlar, savaşı kesinlikle pek de
değerli kılmıyor ama benim merak ettiğim bu denli
somut olmayan, daha yüce bir yere ait bir şeyler olup
olmadığı… Ya da belki de aslında korktuğum da bu
hepimizi tekrar tekrar savaşmaya iten bir yanılsamanın
varlığı… Sözünü ettiğim bu düşünce savaş bitiminde
hepimizin içine mi yerleşiyor? Hepimiz çok daha yüce
bir şey yaşama uğruna sessizliği, sakinliği, dünyevi
yaşantıları ve barışı bir kenara mı atıyoruz? Hepimiz
barışı sıkıntı ve kibirle eş değer mi tutuyoruz? Belki de
sadece acının ve kaybın keskin anılarıyla sönen bu
savaş korunu içimizde tutuyoruz ve ateşin boğulmasını
sağlayan örtü, yaraları saran zamanla ortadan
kalktığında o korlar yeniden alev alıyor. Rahatın ve
kibirin peşinde koşan bir yaratık olmadığımı anladığım
ve sadece yüzüme çarpan rüzgar, ayaklarımın altında
uzanan yol ve bu yolda yaşayacağım macerayla mutlu
olabileceğimi kendime itiraf ettiğim zaman bunu, bir yere
kadar kendi içimde de gördüm.
Yine o izi süreceğim ama doğruyu söylemek
gerekirse, Obould‘un yaptığı gibi, yanında bir orduyu
sürüklemenin bambaşka bir şey olduğunu
düşünüyorum. Sonuçta, taşlar arasına saçılan bu
kemiklerin varlığı daha büyük bir erdemi gözler önüne
seriyor. Silahların, hareketin ve zaferin çağrısına
koşuyoruz, peki ama bu yola, büyüklüğe duyulan açlıkla
girenler ne olacak?
Burada ölenleri, kazançlarının karşılığında kendi
hayatlarını takas edenleri kim hatırlayacak?
Ne zaman sevdiğimiz birini kaybetsek, istemsizce,
onu hiçbir zaman unutmamaya, o sevgili varlığı
hayatımızın kalan günlerinde hatırlamaya karar
veriyoruz. Ama hayat bizi ‘şimdi’ ile uğraşmaya mecbur
kılıyor ve ‘şimdi’ genelde bütün ilgimizi egemenliği altına
alıyor. Böylece aradan yıllar geçtikçe, her gün ya da on
günde bir yitirdiğimiz o insanları hatırlamaz oluyoruz.
Sonra içimize suçluluk duygusu yerleşiyor; babam ve
akıl hocam olan, kendini benim için feda eden
Zaknafein‘i ben hatırlamazsam kim hatırlayacak ki?
Kimse hatırlamayacaksa belki de onu gerçekten yitirmiş
oluyoruz. Yıllar geçtikçe suçluluk duygusu da
azalacaktır. Çünkü sürekli unutuyoruz ve onları nadiren
hatırladığımız anlarda da kendimizi övüyoruz! Belki de
suçluluk duygusu kalıcıdır, ne de olsa hepimiz bencil
yaratıklarız. Bu bireyselliğin yadsınamaz gerçekliğidir.
Sonuçta hepimiz dünyayı kendi gözlerimizden
görüyoruz.
Çocukları doğduktan sonra ölüme duydukları
korkuyu dile getiren aileler tanıdım. Bu, aşağı yukarı
çocuğun on ikinci yaşını tamamlayıncaya kadar devam
eden bir korkudur. Korktukları, öldükleri zaman çocuğa
ne olacağı değil buna tabii ki üzülürler kendilerine ne
olacağıdır. Çocuğu kendisini hatırlayamayacak kadar
küçük olan hangi baba ölümü kabul edebilir ki?
Taşların arasına saçılan bu kemiklere kim daha iyi
bir yüz çizebilir? O gözlerin üzerine bir karga
üşüşmeden önce sahip olduğu parlaklığı kim daha iyi
hatırlayabilir ki?
Kargaların ölülerin üzerinde daireler çizmesini,
rüzgarın onları uzaklara taşımasını ve o yüzlerin
oldukları gibi kalıp bize acımızı hatırlatmasını isterdim.
Savaş boruları öttüğünde, yeni ordular taşların arasına
yayılan o kemikleri ezip geçtiğinde, bırakın da ölülerin
yüzleri bize bunların bedelini hatırlatsın.
Bu kırmızıya boyalı taşların görüntüsü aklımı başıma
getiriyor. Kulaklarımı tırmalayan kargaların sesi beni
fazlasıyla uyarıyor.
Drizzt Do ‘Urden
OĞLUM İÇİN
