Aşka Karşı Koyma - Samantha Grace

308 Pages·2014·1.22 MB·Turkish

by  Samantha Grace

SAMANTHA GRACE
AŞKA
KARŞI
KOYMA
“Alçak Adam’ın Yazarından…”

Türkçesi: Burcu Denizci

Aspendos Yayıncılık
Aşka Karşı Koyma
Orijinal Adı: Lady Vivian Defies a Duke

Yazan: Samantha Grace
Çevirmen: Burcu Denizci
Editör: Dilda Eşiyok
Kapak Uygulama: İlknur Muştu
Sayfa Düzenleme: Ceyda Çakıcı Baş

© 2013, Samantha Grace
Tüm hakları Sourcebooks Inc’e aittir.

Nurcihan Kesim Telif Hakları Ajansı aracılığıyla Türkçe Yayım
Hakkı ©Aspendos Yayıncılık ve Eğitim Hizmetleri

1. Baskı: Mayıs 2014
2.
ISBN: 978-605-5175-55-9
YAYINEVİ SERTİFİKA NO: 26144

Baskı ve Cilt: Güven Mücellit ve Matbaacılık
Mahmutbey Mah. Devekaldırım Cad. Gelincik Sok. Güven İş
Merkezi No: 6 Bağcılar / İSTANBUL
Sertifika No: 11935
Tel: [phone]
Faks: (0212) 445 71 08

Yayımlayan:
ASPENDOS YAYINCILIK ve EĞİTİM HİZMETLERİ
Gürsel Mah. İcabet Sok. No:4/B Gürsel Mahallesi
Kağıthane / İSTANBUL
Tel: [phone]
Faks: (0212) 220 63 37
e-posta: [email protected]
26 Ağustos 1818

Sevgili Vivian,
Foxhaven, Lord Ellis ’in Brighthurst Malikânesi ’ni
saygılarını sunmak amacıyla ziyaret edeceğini söyledi. Ancak
dükün senin hakkında bir şeyler öğrenmek için onu
yolladığından şüpheleniyorum. Tetikte ol ve Foxhaven ’ın
eline, kısmetine mani olacak bir koz verme.
Ben bu mektubu yazarken faytonumuz hazırlanıyor. Ellis
gider gitmez detaylı bir haber yolla. Foxhaven ile bir sonraki
görüşmemiz için hazır olmalıyım.
En içten sevgilerimle,
Ash.
Bir

Leydi Vivian Worth, mektubu katladı ve iç geçirdi. Ağabeyi
Ash’in dramatik senaryolar yazma konusunda üstüne yoktu.
Ortada tehlike yokken felaketi sezerdi. Bir asilin Brighthurst
Malikânesi’ni ziyaretini dert etmek için de bir nedeni
olmamalıydı. Hem Vivi bir leydi nasıl davranır çok iyi
biliyordu. Sonuçta on dokuz yıllık tecrübesi vardı. Yine de,
etrafta etkileyecek seyirci yoksa kurallara uymayı aptalca
buluyordu.
Ash’in haftalık mektubunu, çıkarıp bir kenara attığı
elbisesinin, jüponunun ve korsesinin yanma fırlattı ve nemli
çimde koşmaya başladı, açık saçları ardında uçuşuyordu.
Önceki gecenin şiddetli yağmuru kuzen Patrice’in
arazisinden geçen pınarı ideal derinliğe ulaştırmıştı. Vivi,
konu yüzme olunca asla hayır diyemezdi.
Kıyıya ulaşınca, dizlerini göğsüne çekip, çığlık atarak
zıpladı. Bir saniyeliğine havada asılı kaldı. İnişi sesli oldu.
Parmak uçları pınarın çakıllı yatağına değdi. Işıltılı dünyaya
gözlerini yeni açan bir bebeğin sabırsızlığıyla yüzeye çıkmak
için yukarı doğru yüzdü.
Ah, tatlı heyecan. Bu his oturup saçma iğne danteli ile
uğraşmaktan çok daha iyiydi.
Boylu boyunca uzandı. Gülümseyerek gökyüzünü kaplayan
dağ gibi beyaz bulutlara baktı. Bugün güneş daha parlak,
ağaçlar daha yeşil, kuşların cıvıltıları daha ahenkliydi.
Foxhaven’ın on ikinci dükü Lucas Forest, kendisini
araştırması için gizli ajan gönderiyor olsa da en sonunda
onunla ilgilenmeye başlamıştı.
Vivi hiçbir zaman sabırlı bir insan olmamıştı ve Foxhaven’ı
beklemek gerçekten de zor bir süreçti. Yine de evlilik
anlaşmalarını imzalamayı ertelediği için ona kızamıyordu.
Babasını beklemediği bir anda kaybetmişti ve Vivi böylesi bir
kaybın büyüklüğünü anlayabiliyordu. Yedi yaşında yetim
kalmıştı ve ağabeyine yük olması çok da uzun sürmemişti.
Ağabeyi ve eski dük arasındaki gizli görüşmeleri öğrenen
Foxhaven’ın yaşadığı şoku da anlayabiliyordu. Bu
görüşmelerde kendisine de söz hakkı verilmemişti.
Yine de on üç ay boyunca belirsizlik içinde yaşamak
yeterince uzun bir işkenceydi. Aralarındaki meseleyi çözmeye
ve Bedforshire’ı geride bırakmaya hazırdı.
Ertesi hafta dükün temsilcisi Lord Ellis geldiğinde hiçbir
eksiğini bulmaması için elinden geleni yapacaktı. Ağabeyinin
Foxhaven’a söz verdiği ne varsa o olacaktı: zarif bir ev
sahibesi, hanım hanımcık bir leydi ve boş kafalı bir sersem.
Vivi yüzüstü dönüp akıntıyla beraber yüzdü.
Boş kafalı olduğunu iddia etmek belki de ağabeyinin
akılsızlığıydı. Düşünceleri çayırda biten karahindibalar
gibiydi ve başkaları dinlemeye hevesli değilken bile
düşüncelerini paylaşmak isterdi. Ama bu sefer, ısırmak
zorunda kalsa da dilini tutacaktı.
Daha sığa yüzüp ayağa kalktı ve kaygan taşların üzerinde
dengesini kaybetmemek için iki yana ellerini iki yana açıp
yalpalayarak sudan çıktı. Bir an ewel eve gitse iyi olacaktı.
Aşçı, Lord Ellis geldiğinde ikram edilecek yemekler için
onayını bekliyordu. Kuzen Patrice soğuk algınlığı yüzünden
yatağından çıkamadığı için bu görev Vivi’ye kalmıştı.
Bir centilmenin meşguliyetleri de bir leydininki kadar sıkıcı
mıydı? Büyük bir olasılıkla değildi. Okudukları seçkilerde
gördüğü kadarıyla daha eğlenceliydi. Mutfağa uğramadan
önce belki Sör Thomas Malory’nin Le Morte d’Arthur una1
kısacık bir göz atabilirdi.
Güçlükle yürümeye çalışırken çoktan hayallere dalmıştı.
Yakışıklı şövalyeler ve şövalyelerden birinin kendisine hayran
olduğu gündüz düşlerinde kendini kaybederdi sık sık. Böylece
yalnız günleri daha az... ee, yalnız olurdu.
Bir turnuvaya katılıyor. Sör Launcelot savaş atını tam
önünde durdurup kendisini Vivi ’nin şampiyonu ilan ediyor.
Vivi saçındaki kırmızı kurdeleyi çekip s öre sunuyor. Cesur
şövalyesi gözleri parıldayarak dudaklarını uzatıyor.
“Benim sevgili Leydi Vivian ’ım, hediyenizle beni
onurlandırdınız. Zaferimin ödülü olarak bana bir öpücük
bahşetmez misiniz? ”
Vivi dudaklarına dokundu. “Peki, benim cesur şövalyem.”
Hâlâ genç kız fantezileri ile uğraştığı için kendinden utanarak
kahkaha attı. Hayal gücü oldukça kuwetliydi gerçi. Anın
içinde öylesine kayboluyordu ki Sör Launcelot’un atının
kişnemesini duyduğuna yemin edebilirdi.
Pürüzsüz taşlar oldukça kaygandı. Cup diye suya düştü.
Ayağa kalkmaya çalışırken burnundan soluyan atın sesi ile
hayal değil gerçekti başını havaya kaldırdı.
Bir at ve binicisi, ilerideki ağaçların arasından pınann
kıyısına doğru yaklaşıyordu.
Vivi kıpırdayamıyordu.
Atı su içmek için başını pınara eğerken adam da sakin bir
şekilde oturuyordu. Belli ki Vivi’yi görmemişti. Saklanacak
bir yer bulmak için etrafına bakındı ama yakınında ne bir
çalılık ne bir ağaç ne de kaya vardı.
Sör Thomas Mallory’nin efsanevi Kral Arthur, Lancelot, Guinevere ve
Yuvarlak Masa Şövalyeleri hakkında yazdığı romantik hikâyelerinin derleme
eseridir. İlk kez 1485’de basılmıştır, (ç.n.)
Kahretsin!” Centilmenin şaşkın nidası karşıdaki kaya larda
yankılandı.
“Ah, başka tarafa bakın. Lütfen, başka tarafa bakın.” Suyun
daha derinlerine gitmeye çalıştı ama kombine zonu dizlerinin
etrafına dolandı. Öne doğru sendelerken yüzüstü suya düştü,
saçları gözlerini kapatmış, öksürüp aksırarak sudan çıktı.
Çakıl taşlarına vuran çizmelerin ve sıçrayan suyun sesi
kalbini ağzına getirdi. Sendeleyerek ayağa kalktı, görüşünü
kapatan saçlarını kaldırdı. Kollarım göğüslerinin üzerinde
kavuşturdu.
“Dur!”
Yabancı durdu, dizlerine kadar suyun içindeydi. Koyu
kaşları Vivi’nin hayatında görmediği kadar çarpıcı mavi
gözlerin üzerine düşmüştü.
“Yardıma ihtiyacınız var sanmıştım.”
Burnundan soluyordu. “Yüzme konusunda yok.”
Bakışlarının yoğunluğu Vivian’ı öfkelendiriyor, ettiği
hakareti unutturuyordu. Yavaşça geri geri gitmeye başladı. Su
burnunun ucundan damlıyordu ama durdurmak için bir hamle
yapıp kendisini teşhir etmeye kalkışmadı.
Eğer bir centilmenin önünde yarı çıplak olduğu duyulursa ...
Owen ile olan durumdan bir milyon kez daha feci olurdu.
Hele Londra’dan biri öğrenirse bu felaket onu mahvedebilirdi.
Centilmen hâlâ gözlerini üzerinden ayırmamıştı.
“Lütfen, bön bön bakmaya bir son verecek misiniz?”
“Özür dilerim.” Elleri ile gözlerini kapattı, dudakları yu karı
doğru kıvrıldı. “Tehlikede olmadığınızı anladığımıza göre
belki de sorumu cevaplayabilirsiniz. Su perisi misiniz, yoksa
aşırı faal hayal gücümün bir oyunu mu bu?”
Sesi, gülme isteğini bastırıyormuş gibi tınlıyordu. Durumu
yeterince ciddiye almıyordu galiba.
“İkincisi. Şimdi gidin.”
Centilmen güldü ama gözlerini kapalı tutmaya devam etti.
“Oldukça gerçek görünüyorsunuz. Belki de en yakın çiftliğin
sütçü kızısınız. Görevlerinizi yerine getirmek yerine kendinizi
boğmaya çalıştığınızı işvereniniz biliyor mu?”
“Boğulmuyordum. Ayrıca mülke izinsiz giren, istenmeyen
kişilerle konuşacak vaktim de yok.”
Takip edip etmediğini izleyerek yüzmeye devam etti.
Gözleri hâlâ kapalı yerinden kıpırdamadan durması hızla atan
nabzını bir parça yavaşlattı.
“Başka türü var mı?”
Daha derinlere ulaşarak boynuna kadar suyun içine girdi.
“Neyin?”
“Mülke izinsiz girenlerin. İstendikleri olur mu? Anlam
olarak mülke izinsiz girmek-”
“Ne anlama geldiğini biliyorum. İyi günler beyefendi.”
Tekrar güldü ve gözlerini kapadığı elini indirdi. “Ukalanın
tekisin. Adm ne?”
Vivi’nin gözleri büyüdü. Gerçek bir centilmen onu hiç
görmemiş gibi davranırdı. Diyelim ki suyun içinde yarı çıplak
olduğunu fark etti, ismini öğrenmek istemezdi.
“Önemli biri değilim. Lütfen artık gidin.” ihtiyacı olan son
şey, komşu kasabalara utanç verici karı şılaşmalarını yayan
bir misafirdi. Dunstable’da adı çıkabilirdi.
Yine.
Ve Ash öfkeden delirebilirdi.
Yine.
Pis pis sırıtarak, “Eğlenceni mahvettim, değil mi?” dedi.
“Belki de gitmeden önce bana yardımcı olabilirsin.”
“İstediğiniz her neyse yeteneğim olmadığına eminim.”
Aralarındaki mesafeyi daha da açarak geri geri yüzdü.
“Yeteneğe gerek yok.”
Adam sudan çıktı, çizmesine asılıp içindeki suyu boşalt tı.
“Çizmelerimi daha yeni aldım ve seni kurtarmak için rezil
ettim.”
“Kurtarılmaya ihtiyacım yoktu.” Gerçekten de Vivi çok iyi
bir yüzücüydü. Neden söylediklerini dinlemiyordu?
“Tabii ki yoktu.” İğneleyici ses tonu Vivian’ı sinirden
kudurttu ama karşılık veremeden yabancının muhteşem
gözleri tekrar üzerine kilitlendi. “İhtiyacım olan şey
Brighthurst Malikânesi’nin nerede olduğu. Yolu biliyor
musun?”
“Brighthurst mü?” Bakışları adamın üzerinde gezinirken
tüm nefesi bir ıslık sesiyle içinden akıp gitti. Pahalı kesim
şarap rengi ceketi tozlanmış, uzun çizmeleri dediği gibi
mahvolmuştu ama buralardaki pek çok centilmene göre daha
modaya uygun giyindiği kesindi.
Yüce Tanrım, hayır!
Bu centilmen Lord Ellis olamazdı, gelmesine daha birkaç
gün vardı. Belki de yanlış duymuştu.
Boğazını temizledi. “Siz ... siz Brighthurst Malikânesi mi
dediniz?”
“Demircinin tarifine göre yaklaşmış olmam lazım.”
Tatlı çilek reçeli aşkına! Kont olmalı. Bu kadar erken
Brighthurst Malikânesi’nde ne işi var? At arabası nerede?
“Ben, ben bilmiyorum...”
Atma binerken yüzü asıktı. “Leydi Brighthurst’ü
tanımadığınızı söylemeyin.”
Tanımadığını söyleyemezdi. Yalan söylememek en iyisiydi.
“Gitmeniz...” Parmağını uzattı. tarafa gidin.”