Amber Kanı - Roger Zelazny

252 Pages·2002·1.41 MB·Turkish

by  Roger Zelazny

YEDİNCİ CİLT

AMBER KANI
AMBER YILLIKLARI

YEDİNCİ CİLT
Amber Kanı

ROGER ZELAZNY

Çeviren: Niran Elçi

Tarayan: Eylem Yurtsever
Düzenleyen: eldkaan
Giriş
KRİSTAL BİR MAĞARADA DÜŞÜNCELER
Yaşamım sekiz yıl boyunca nispeten huzurlu geçmişti.
Birinin beni öldürmeye çalıştığı 30 Nisanlar hariç. Bunun
dışında, bilgisayar bilimine yoğunlaştığım akademik
kariyerim hayli ilerlemişti ve Büyük Tasarım’daki dört yıllık
çalışma hayatım iyi bir deneyim olmuş, bir yandan kendime
ait bir projeyle uğraşırken, diğer yandan öğrendiklerimi
dilediğim şartlar altında uygulamama olanak tanımıştı. Aynı
şirkette, satış biriminde çalışan Luke Raynard adında iyi bir
arkadaşım vardı. Küçük teknemle açılır, düzenli olarak
koşuya çıkardım...
Ben işlerin düzene gireceğini düşünürken, her şey
geçtiğimiz 30 Nisan’da paramparça oldu. En sevdiğim proje,
Hayaletçark, inşa edilmişti; işimden istifa etmiş, eşyalarımı
toplamış, daha yeşil gölgelere doğru yola çıkmaya
hazırlanıyordum. Bu kasabada, sırf o uğursuz gün yakın diye
bu kadar uzun kalmıştım ve bu kez, canıma kastedenlerin
arkasında kim olduğunu, neden böyle bir şey yaptıklarını
öğrenmeye kararlıydım.
O sabah kahvaltıdayken, Luke eski kız arkadaşım Julia’dan
bir mesajla geldi. Mesaj Julia’nın beni yine görmek istediğini
söylüyordu. Bu yüzden evine uğradım ve onu ölü buldum.
Görünüşe göre sonra bana da saldıran... aynı köpeksi
yaratığın saldırısına uğramıştı. Yaratığı öldürmeyi başardım.
Kaçmadan önce dairesini üstünkörü aradığımda ince, tuhaf bir
oyun kartı destesi buldum ve yanımda götürdüm. Amberin ve
Kaos’un büyülü Tarot kartlarına o kadar çok benziyorlardı ki,
benim gibi bir büyücünün ilgisini çekmemeleri imkansızdı.
Evet. Ben bir büyücüyüm. Ben Merlin, Amberli Corwin ile
Kaos Sarayları’ndan Dara’nın oğlu, buradaki dostlar ve
tanıdıklar arasında Merle Corey olarak bilinirim: parlak,
çekici, nüktedan, atletik... Detaylar için gidin Castiglione ve
Lord Byron okuyun, çünkü aynı zamanda alçakgönüllü,
soğuk ve suskunum da.
Kartlar orijinal çıktı ki Julia’nın biz ayrıldıktan sonra
Victor Melman isimli bir gizemci ile arkadaşlık ettiğini
öğrenince bu durum normal göründü. Bu beyefendinin
stüdyosuna yaptığım ziyaret adamın beni ayinle öldürmeye
teşebbüs etmesi ile sonuçlandı. Yerel koşullar ve benim
hevesliliğim onun ölümü ile sonuçlanmadan önce törenin
kısıtlarından kendimi kurtarmayı ve onu biraz sorgulamayı
başardım. Ayinler buraya kadardır işte.
Ondan, adamın maşadan başka bir şey olmadığını
anlayacak kadar şey öğrenmiştim. Anlaşılan başka birisi onu
yem olarak kullanmıştı ve diğer kişinin Julia’nın ölümü ve
benim hatırlamaya değer 30 Nisan koleksiyonumdan sorumlu
olması hayli mümkün görünüyordu.
Ama bu konular üzerinde düşünmek için pek az zaman
bulabildim, çünkü Melman numarası yaptığım kısa telefon
konuşmasından sonra, telefonda konuştuğum kırmızı saçlı,
çekici bir kadın tarafından ısırıldım (evet, ısırıldım). Isırışı
beni felç etti, ama zehir etkisini tam olarak gösteremeden
Julia’nın evinde bulduğum büyülü kartlardan birini kullanarak
oradan ayrılmayı başardım. Kart beni bir sfenksin huzuruna
götürdü.
Sfenks, kaybettiğiniz zaman sizi yemelerine izin verdiği
için sfenkslerin bayıldığı aptalca bilmece oyununu
oynayabilmem için iyileşmeme izin verdi. Bu konuda
söyleyebileceğim tek şey, bu sfenksin mızıkçı çıktığıdır.
Her neyse, evim olan gölge Yeryüzü’ne döndüğümde, ben
yokken Melman’ın yerinin yandığını keşfettim. Luke’a
telefon etmeye çalıştım, çünkü onunla akşam yemeği yemek
istiyordum ve motelinden ayrıldığını, bana iş için New
Mexico’ya gittiğini söyleyen ve nerede kaldığını belirten bir
mesaj bıraktığını öğrendim. Resepsiyon memuru Luke’un
odasında unuttuğu mavi taşlı bir yüzük verdi, onunla
görüştüğümde iade etmek üzere yüzüğü yanıma aldım.
New Mexico’ya uçtum, sonunda Luke’a Santa Fe’de
yetiştim. Barda akşam yemeği için hazırlanmasını beklerken
Dan Martinez adında bir adam beni sorguladı; Luke’un bir tür
iş anlaşması önerdiği ve onun Luke’un güvenilir olup
olmadığından, söz verdiği işi teslim edip edemeyeceğinden
emin olmak istediği izlenimi bıraktı. Yemekten sonra Luke ve
ben dağlara doğru araba gezisine çıktık. Martinez bizi takip
etti ve biz durup, hayran hayran geceyi izlerken ateş etmeye
başladı. Belki de Luke’un güvenilir olmadığına ve vaat ettiği
işi yapamayacağına karar vermişti. Luke kendi silahını çekip
ve Martinez’e ateş ederek beni şaşırttı. Sonra daha da tuhaf
bir şey oldu. Luke bana ismimle -ona hiç söylemediğim kendi
ismimle- hitap etti, ebeveynlerimi saydı, bana arabaya
binmemi ve defolup gitmemi söyledi. Bu son noktayı,
ayaklarımın dibine bir kurşun sıkarak vurguladı. Konu
tartışmaya açık görünmüyordu, bu yüzden oradan ayrıldım.
Bana aynı zamanda, hayatımı çoktan bir kez kurtarmış olan
tuhaf Koz Kartlarını yok etmemi söyledi. Ve dağa tırmanırken
Victor Melman’ı tanıdığını öğrenmiştim...
Fazla uzağa gitmedim. Biraz aşağıda park ettim ve
yürüyerek döndüm. Luke gitmişti. Martinez’in cesedi de öyle.
Luke ne o gece, ne de ertesi gece otele döndü, bu yüzden ben
de hesabı ödeyip ayrıldım. Güvenebileceğimden emin
olduğum ve benim için gerçekten de iyi tavsiyeleri olan tek
kişi Bill
Roth’du. Bill, New York’da yaşayan, babamın çok yakın
dostu olan bir avukattı. Onu ziyaret ettim ve hikayemi
anlattım.
Bill, Luke hakkındaki merakımın artmasına sebep oldu. Bu
arada Luke iri yarı, zeki, kızıl saçlı, olağanüstü hünerlere
sahip doğal bir atlettir ve (Bill’in işaret ettiği gibi) bunca
yıldır dost olmamıza rağmen geçmişi hakkında neredeyse
hiçbir şey bilmiyordum.
George Hansen isimli komşu delikanlı Bill’in evinin
yakınlarında dolaşmaya ve tuhaf sorular sormaya başlamıştı.
Benzer somlar soran garip bir telefon aldım. Her iki sorgucu
da annemin adını merak ediyor gibiydi. Doğal olarak, yalan
söyledim.
Annemin Kaos Sarayları’nın karanlık aristokrasisinden
geldiği gerçeği kimseyi ilgilendirmezdi. Ama telefon eden
Thari dilinde, yani benim dilimde konuşmuştu ve beni yerel
kır kulübünde bir buluşma ve bilgi değiş-tokuşu önerecek
kadar meraklandırmıştı.
Ama Amber Kralı olan amcam Random bundan önce, Bill
ile birlikte yürüyüş yaparken beni eve çağırdı. George
Hansen’ın bizi takip ettiği anlaşıldı ve gerçekliğin
gölgelerinden geçerken bizimle gelmek istedi. Ne yazık ki
davetli değildi.
Bill’i yanımda götürdüm, çünkü onu son derece tuhaf
davranan biri ile yalnız bırakmak istemedim.
Random’dan amcam Caine’in bir suikastçinin mermisi ile
öldüğünü, birinin amcam Bleys’i de öldürmeye çalıştığını,
ama ancak yaralamayı başardığını öğrendim. Caine’in
cenazesi ertesi gün yapılacaktı.
O gece kır kulübündeki randevuma gittim, ama gizemli
sorgucum görünürlerde yoktu. Yine de her şey başarısızlıkla
sonuçlanmış sayılmazdı, çünkü Meg Devlin isimli güzel bir
kadınla tanışmıştım. Gelişmeler birbirini izledi, onu evine
götürdüm ve birbirimizi çok daha iyi tanıdık. Sonra, ben onun
aklının başka yerlerde olduğunu düşünürken, annemin adını
sordu. Böylece, 'ne olursa olsun' deyip, ona söyleyiverdim.
Onun barda buluşmaya gittiğim kişi olabileceği fikri
uzunca bir süre aklıma gelmedi.
İlişkimiz lobiden gelen zamansız bir telefonla sona erdi.
Meg’in kocası olduğu söylenen bir adamın telefonuyla. Her
centilmenin yapacağı şeyi yaptım. Oradan tüydüm.
Bir büyücü olan (ama benden farklı bir tarzda) halam Fiona
randevumu onaylamamıştı. Ve Luke’u daha da az onaylarmış
gibi görünüyordu, çünkü ona Luke hakkında biraz bilgi
verdikten sonra yanımda onun resmi olup olmadığını sordu.
Ona cüzdanımda bulunan, grup içinde Luke’un da
bulunduğu bir fotoğrafı gösterdim. Fiona’nın onu bir yerden
tanıdığına yemin edebilirim, ama bunu itiraf etmedi. O gece o
ve kardeşi Bleys’in Amber’den kaybolması tesadüf gibi
görünmüyordu.
Olayların akışı bundan sonra daha da hızlandı. Ertesi gün,
Caine’in cenazesinden sonra, ailenin çoğunu yok etmek
için bomba atılarak kaba bir suikast teşebbüsünde bulunuldu.
Suikastçi adayı kaçtı. Daha sonra, Random, en sevdiğim
proje, hobim, Büyük Tasarım’da çalıştığım yıllarda yaptığım
diğer iş,
Hayaletçark ile ilgili kısa bir gösteriden dolayı altüst oldu.
Hayaletçark, işlemesi için okulda öğrendiklerimden farklı bir
dizi fizik yasası gerektiren bir bilgisayar olarak başladı. Büyü
denilebilecek şeyleri içeriyordu. Ama onun yapılabileceği ve
çalışabileceği bir yer buldum ve yaptım. Yanından ayrıldığım
zaman daha programlanması tamamlanmamıştı. Akıl
kazanmış gibi görünüyordu ve sanırım Random’ı korkuttu.
Bana gidip makineyi kapatmamı emretti. Bu fikirden fazla
hoşlanmadım, ama oradan ayrıldım.
Gölge’den geçerken takip edildim; taciz edildim, tehdit
edildim, hatta saldırıya uğradım. Bir yangından, daha sonra
bir gölde ölen tuhaf bir hanımefendi tarafından kurtarıldım.
Vahşi hayvanlara karşı gizemli biri tarafından korundum,
garip bir depremden aynı kişi tarafından kurtarıldım ve bu
kişi Luke çıktı. Hayaletçark ile karşı karşıya gelmek için son
sınıra kadar bana eşlik etti. Yaratımım bana biraz sinirlenmişti
ve bir gölge fırtınası şemsiyeli ya da şemsiyesiz, yakalanması
eğlenceli olmayan bir şey aracılığı ile bizi uzaklaştırdı. Bizi
değişimlerden, Julia’nın dairesinde bulduğum tuhaf resimlere
verdiğim isimle, Kıyametin Koz Kartlarından birini
kullanarak kurtardım.
Mavi, kristalden bir mağaranın dışına ulaştık ve Luke beni
içeri aldı. İyi, ihtiyar Luke. İhtiyaçlarımı karşıladıktan sonra
beni tutsak etti. Bana kim olduğunu söylediği zaman,
fotoğrafını gördüğünde Fiona’yı son derece rahatsız eden,
babasına benzerliğini fark ettim. Çünkü Lukef birkaç sene
önce krallığı ve onunla beraber evreni yok etmesine ramak
kalan suikastçi ve şeytani hain Brand’in oğluydu. Neyse ki,
Caine onu planlarını gerçekleştiremeden öldürmüştü. O
zaman, babasının intikamını almak için Caine’i öldürenin
Luke olduğunu öğrendim.
(Ayrıca, babasının ölüm haberini 30 Nisan’da aldığı ve
yıllar içinde bu yıldönümünü tuhaf bir şekilde andığı ortaya
çıktı.)
Random gibi o da Hayaletçark’tan çok etkilenmişti ve bana
onun tutsağı olarak kalacağımı, çünkü makineyi kontrol
etmeye çalışırken bana ihtiyaç duyabileceğini söyledi. Ailenin
geri kalanını yok ederken Hayaletçark’ın mükemmel bir silah
olacağını düşünüyordu.
Konuyu takip etmek için ayrıldı ve kısa zamanda
mağaranın garip bir özelliği yüzünden güçlerimin etkisiz
kaldığını, beni senin dışında konuşacak kimse olmadan,
boğacağın kimse olmadan yalnız bıraktığını keşfettim,
Frakir...
"Gökkuşağının Üzerinde"den birkaç küple dinlemek ister
miydin?