Altın Madeni - Wilbur Smith

359 Pages·2014·1.03 MB·Turkish

by  Wilbur Smith

WILBUR SMITH
ALTIN MADENİ
KELEBEK Bestseller
1
Her şey, dünyanın ilk oluşum dönemlerinde başladı.
İnsanlardan önce, ilk yaşam belirtileri henüz görülmemişken.
Dünyanın kabuğu hâlâ ince yumuşaktı. Bu kabuk korkunç
iç basınçlar yüzünden çarpılmış ve yer yer yarılmıştı.
Şimdi Afrika kıtası diye bilinen yassı ve sıkışmış dengeli
ve değişmeyen topraklarda bir dizi yüksek dağ vardı. Ta
derinlerdeki magmanın hareketi yüzünden yükselen, sonra da
devrilen sıra sıra dağlardı hepsi de. İnsanların hiç görmediği
kadar yüksek, Himayaları bile cüceleştirecek kadar
görkemliydi. Dağlardaki açık birer yaraya benzeyen yarık ve
çatlaklardan erimiş magma sızıyordu.
Magma, yeryüzünün merkezinden yükseliyor, çatlaklardan
ve kabuğun zayıf yerlerinden süzülüyor, soğuyarak yüzeye
yaklaşıyordu. Bu yüzden daha çok buhar haline gelebilen
madenler derinlerde kalıyor ama kaynama noktası düşük
olanlar yüzeye taşınıyordu.
O ölçülemeyecek zaman akımı sırasında adsız sıra
dağlardan birinde yine bir dizi yarık açıldı. Ama bunlardan
erimiş altından ırmaklar aktı. Altının yüzeye yaptığı yolculuk
sırasında ısısındaki doğal farklılaşma ve kimyasal değişme,
kaba ama etkili bir arınma sağlamıştı. Altın, diplerde çok
yoğundu ve yüzeyde soğuyarak katılaştı.
O çağdaki insanın düş gücünü zorlayacak, ona meydan
okuyacak gibiydi. Bunların etrafında kopan fırtınalar ve
yağan yağmurlar da öyle.
Altın alanının oluştuğu yer, cehennemden bir köşeydi
sanki. Zalim görünüşlü dağlar bulutlara erişiyordu. Çıplak ve
dimdik. Dünyanın püskürttüğü kükürtlü gazlarla kapkara
kesilen bulutlar o kadar kalındı ki güneşin ışıkları hiçbir
zaman delip geçemiyordu.
Atmosfer, sonradan denizleri yaratacak olan su buharıyla
iyice doluydu. Buhar öylesine yoğundu ki durmadan şiddetli
fırtınalarla birlikte yağmur yağıyordu. Sonra nem yeniden
yoğunlaşıp yağmak için buhar halinde yükseliyordu.
Milyonlarca yıl geçip giderken rüzgâr ve yağmur da üzeri
altın cevheriyle kaplı, adı sanı belirsiz sıra dağları
aşındırıyordu. Cevheri ufalayıp koparıyor, bunları akarsular
ve nehirlerin çamurlu, taşlı sellerinin içerisinde sıra dağların
aralarındaki vadilere sürüklüyordu.
Sonra kayalar soğurken sular da buharlaşmadan önce
toprakların üzerinde daha uzun bir süre kalmaya başladı. Ve
sonunda bu vadide toplanarak bir iç deniz kadar büyük bir göl
oluşturdu.
Bu göle altın dağlardan fırtınayla gelen sular dökülüyordu
artık. Sarı madenden küçük zerreleri taşıyan sular. Bu
zerrecikler diğer kum ve kuvars çakıllanyla birlikte gölün
dibine çöküyor ve sıkışarak düz bir tabaka oluşturuyordu.
Zamanla dağlardaki bütün altınlar süprülüp götürüldü.
Aşağıya taşınarak gölün dibine yayıldı.
Sonra hemen hemen on milyon yılda bir olduğu gibi dünya
yoğun bir deprem dönemine girdi. Arka arkaya korkunç
sarsıntılarla yeryüzü sarsılırken topraklar titredi, kabardı.
Korkunç bir sarsıntı gölün dibinin boydan boya yanlmasma
ve suların boşalmasına neden oldu. Dipteki tortu tabakalarını
çatlatarak, parçalarını sağa sola gelişigüzel savurdu.
Kilometrelerce uzunluğundaki kaya tabakaları çarpılıp dikildi.
Depremler tekrar tekrar dünyayı yakalayıp safsh. Dağlar
yalpalayıp çöktü. Gölün olduğu vadiyi doldurdu. Bol altınlı
kaya tabakalarının bazılarını gömdü; bazılarını da toz haline
getirdi.
Deprem dönemi sona ermişti. Yüzyıllar geçiyordu. Seller
ve korkunç kuraklıklar birbirini izledi. O mucize oldu: hayat
kıvılcımı çaktı ve parlak bir ışıkla yanmaya başladı. Dev
sürüngenlerin çağında da, evrimin sayısız iniş ve çıkışları
sırasında da bu ışık sönmedi. Sonra Pleistosen döneminin
ortalarına doğru bir maymun - insan, yani Avustralopitekus,
bir kayanın çıkıntısının yanından yaban sığırının kalça
kemiğini aldı. Bunu bir silah, bir gereç olarak kullanacaktı.
Avustralopitekus, güneşin kavurduğu, dümdüz bir yaylanın
ortasında duruyordu. Bu yayla denize doğru yedi yüz elli
kilometre uzanıyordu. Dağlar ve gölün dibi çoktan yassılmış
ve gömülmüştü.
Sekiz yüz bin yıl sonra Avustralopitekus'un soyundan
gelme biri aynı yerde elinde bir aletle duruyordu: Harrison.
Aleti ise atasmınkinden çok daha ileriydi. Tahta ve madenden
yapılmış bir kazma. Bir maden arayıcısının kazması.
Harrison eğilerek kayanın, Afrika'nın kuru, kahverengi
toprağından çıkan ucuna vurdu. Bir parça kopararak
doğruldu.
Kaya parçasını güneşe doğru tutarak öfkeyle homurdandı.
Hiç de ügi çekmeyecek bir taştı elindeki. Kurşuni ve siyah
hareli bir küme. Harrison taşı umutsuzca ağzına götürerek
yaladı. Taşın yüzeyini iyice ıslatarak yine güneşe tuttu.
Cevherdeki madeni belirgin bir hale getirmek için eski
maden arayıcılarının başvurdukları bir yöntemdi.
Kayadaki küçücük altın zerrecikleri ışıldadığı zaman
Harrison da gözlerini kıstı. Şaşırtmıştı.
Tarih yalnızca Harrison'un adını anımsıyor. Yaşını,
geçmişini, gözlerinin rengini ya da nasıl öldüğünü bilmiyor.
Çünkü Harrison bu olaydan sonra bir ay içersinde hakkım 10
Sterline sattı, ortadan kayboldu. Belki de adam gerçekten
büyük bir damarın peşindeydi. Bu olaydan sonra geçen
seksen yılda Transvaal ve Orange madenlerinden yaklaşık on
beş milyon kilo saf altın çıkarıldı.
Pek az bir bölümüydü. Geri kalan altın da yine zamanla
topraktan çıkarılacak. Çünkü Güney Afrika'nm altın
bölgelerinde çalışan adamlar, Romalıların ateş tanrısı
Vulcan"m torunları arasında en sabırlı, ısrarcı, inatçı ve en
yaratıcı olanları.
Bu değerli maden kümesi, on sekiz milyon insandan oluşan
çalışkan ve genç bir ulusun zenginliğinin temeli.
Ama dünya hazinesini istemeye istemeye veriyor. İnsan
bunu ondan ancak yalvararak, zorlayarak alabilecek.
2
Elektrikli vantilatör köşede fırtınalar yaratmasına rağmen
Rod İronsides'ın bürosu sıcaktı. Hem de boğucu.
Yazı masasının kenarında duran buzlu su dolu gümüş
termosa uzandı. Termos daha dokunmadan sarsılmaya
başlaymca hareketsiz kaldı. Madeni şişe, cilalı tahta yüzeyde
duruyordu. Masa sarsılırken üzerindeki kâğıtlar hışırdadı.
Odanın duvarları sallandı. Pencereler çerçevelerinde
zangırdadı. Sarsıntı dört saniye sürdü, sonra durdu.
Rod, «Tanrım!» diyerek masasındaki üç telefondan birini
telaşla açtı. «Ben Yeraltı Çalışmaları Müdürü. Bana Kaya
Mekanik Laboratuvarı'nı bul, yavrum. Ve lütfen çabuk ol.»
Beklerken parmaklarını sabırsızca masaya vurmaya
başladı. Büronun iç kapısı açıldı ve Dimitri başını içeri uzattı.
«Farkettinmi, Rod? Kötü bir sarsıntıydı bu.»
«Farketmez olur muyum?»
Telefon bağlanmıştı. Bir ses, «Ben Dr. Wessels,» dedi.
«Peter, ben Rod. Sarsıntıyı ölçtün mü?»
«Daha ölçmedim. Bir dakika bekleyebilir misin?»
«Beklerim.» Yıllar kadar uzundu saniyeler. Kaya Mekanik
Laboratuyan'nın kontrol odasını dolduran karmaşık elektronik
aygıt yığınından yalnızca Peter Wessels'in bir anlam
çıkarabilirdi. Laboratuvar dört büyük altın arama şirketinin
birlikte geliştirdikleri bir araştırma projesiydi. Şirketler basınç
altında kaya ve deprem faaliyetlerinin bilimsel incelemesi için
iki yüz elli bin Rand(*) koymuşlardı. Laboratuvar için Sonder
Ditch Altin Madeni İşletme Şirketlerinin kiraladığı alan
seçilmişti. Şimdi Peter Wasels'in mikrofonlan yeraltında
binlerce metre derinliğe kadar uzanıyor, teypleri ve iğneli
kayıt makinesi yeraltındaki her sarsıntıyı geçmeye hazır
durumda bekliyordu.
(*) Rand: Yarım Sterlin karşılığı bir para birimi..
Bir dakika geçti. Rod, koltuğunda dönerek büyük camdan 1
numaralı maden kuyusunun ağzmdaki dev makinelere baktı.
On katlı bir bina yüksekliğindeydi hepsi.
Kendi kendine. «Haydi, Peter, haydi, oğlum,» diye
mırıldandı. «Çocuklarımdan bin iki yüzü aşağıda.»
Telefon hâlâ kulağında, kol saatine bir göz attı. «İki
buçuk,» diye homurdandı. «En kötü zaman. Herhalde
çocuklar hâlâ kazıda.»
Diğer uçta alıcının kaldırıldığını duydu. Peter Wessels
adeta özür diler gibi konuşmaya başladı. «Rod?» «Efendim?»
«Çok üzgünüm Rod, ama Sugar-yedi Charlie-iki
bölümünde iki bin sekiz yüz elli metrede yedi gücünde bir
patlama oldu.»
«Tanrım!» Rod, alıcıyı çarparçasına yerine bıraktı.
Masasından fırladı. Yüz hatları öfkeyle gerilmişti.
Hâlâ kapıda duran yardımcısına, «Dimitri!» diye bağırdı.
«Onların bizi çağırmalarını beklemeyeceğiz. Bu çok önemli
ve acil bir durum. Yedi gücünde bir sarsıntıydı. Merkezi tam
bizim doğu duvarı. İki - sekiz derinlikte.»
«Tanrım!» Dimitri kendi odasına daldı. Parlak, siyah
bukleli başını telefona doğru eğdi. Rod onun acil durumlarda
yapıldığı gibi gerekli yerlere telefon etmeye başladığını
duydu.
«Maden hastanesi... Acil tim... Havalandırma şefi... Genel
müdürün bürosu.»
Bürosunun dış kapısı açılırken Rod da döndü. Elektrik
Mühendisi Jimmy Paterson içeri girdi.
«Sarsıntıyı hissettim Rod. Durum nasıl?»
Rod, «Kötü,» dedi.
Öteki bölüm müdürleri odasına doluşmuştu. Alçak sesle
konuşuyor, sigara yakıyor, öksürüyor ve ayaklarını yerde
sürüyorlardı. Ama hepsinin de gözü Rod'un masasındaki
telefondaydı. Dakikalar sakatlanmış böcekler gibi ağır ağır,
sürüne sürüne geçtiler.
Rod, gerginliğe son vermek için, «Dimitri!» diye seslendi.
«Kuyunun başında asansör var mı?»
«Marry Anne'i bizim için bekletiyorlar.»
Jimmy Paterson, «Beş adamım iki derinlikte yüksek
gerilim kablosunu elden geçiriyor,» diye açıkladı. Ama ona
aldırmadılar. Hepsi de hâlâ beyaz telefona bakıyordu.
Rod tekrar sordu. «Patronu buldun mu, Dimitri?»
Masasının önünde bir aşağı, bir yukan dolaşıyordu. Ancak
diğer adamlann yakınında durduğu zaman, insan onun ne
kadar uzun boylu olduğunu farkediyordu.
«Aşağıda Rod. Yarımda inmiş.»
«Benimle burada temasa geçmesi için her yere haber sal.»
«Saldım bile.»
Beyaz telefon çalmaya başladı.
Yalnızca bir kere. Rod hemen alıcıya yapıştı.
«Ben Yeraltı Çahşmalan Müdürü.» Uzun bir sessizlik. Rod
öteki uçta bir adamın soluduğunu duyuyordu. «Konuşsana, be
adam. Ne var?»
«O Allanın belası şey çöktü.» Adamın sesi korku ve tozdan
kabalaşmış, haşinleşmişti.
Rod, «Sen nereden telefon ediyorsun?» diye sordu.
«Onlar hâlâ içerideler. Haykırıyorlar. Kayaların altında.
Haykırıyorlar.»
«Sen hangi merkezdensin?» Rod, şok geçiren adama
erişebilmek için soğuk ve sert bir sesle konuşmuştu.
«Bütün kazı üzerlerine çöktü. O iğrenç şey.»
Rod telefona kükredi. «Allah belanı versin! Sersem herif!
Bana merkezini söyle!»
Karşıdaki bir an sersemlemiş gibi sustu. Sonra adamın sesi
tekrar duyuldu. Şimdi biraz daha sakindi. «İki-sekiz derinlik
ana taşıma merkezi. Bölüm 43. Doğu duvarı.»
«Geliyoruz.» Rod, telefonu kapayarak cam elyaftan
yapılmış miğferini ve fenerini aldı.
Dimitri'ye, «43. Bölüm,» dedi. «Duvar çökmüş.»
Ufak tefek adam, «Ölü?» diye sordu.
Rod, miğferini hızla basma geçirdi. «Buradaki işleri sen
yönet, Dimitri.»