Uzaylı - Alfred Elton van Vogt

261 Pages·1980·1.02 MB·Turkish

UZAYLI
A. E. VAN VOGT

BASKAN YAYINLARI
Yazan A. E. VAN VOGT

Çeviren OSMAN TALAT TAŞKIN

«Children of Tomorrow»

Ali Rıza Baskan
Güzel Sanatlar Matbaası’nda
dizilmiş ve basılmıştır.
Her hakkı mahfuzdur.
Baskan Yayınları A.Ş.
İstanbul — 1984
Birinci Bölüm

DÜNYA gözetleniyordu. Gecenin koyu karanlığında bile
her şeyi açıkça seçebilen görünmez mercekler, Spaceport’un
bir caddesi üzerinde odaklanmıştı.
Bir an için gözlemcinin bütün ilgisi güzel bir ev üzerinde
toplandı. Cadde boyunca sıralanmış, ilkini andıran bir dizi
güzel görünümlü ev vardı. Bakışları caddenin sonuna doğru
kaydı. Burada bir kavşak ve kavşağın bir köşesinde basık
metal bir yapı göze çarpıyordu.
Kare biçimindeki bu yapı yaklaşık bir buçuk adam
boyundaydı. Bir dikme üzerine yerleştirilmiş panoda şu
sözcük ışıldıyordu: METRO.
Gördüğü yapı ve bu yazı ilgisini çekti. Göz açıp
kapayıncaya dek geçen süreden daha kısa bir anda mercek
değiştirerek, gözlem sistemini bu uzaklığa ayarladı. Yapının
otomatik bir sürme kapısı olduğunu gördü ve yanı başındaki
büyük panoda şu yazıyı okudu:
TEK RAYLI YÜKSEK HIZ SERVİSİ

Downtovwn 8 dakika
New York 5 saat
— Şehirlerarası Hatlar Aktarma Gerektirir —

Islık sesinden bile zayıf sesler geliyordu. O sırada sürme
kapı yana çekildi. Metal yapının içinde kaybolan dar bir
koridor belirdi. Kapının hemen yanında beliren asansörden,
ikisi kadın, beşi erkek, yedi kişi çıktı. Erkeklerin ikisi dışında
kalanlar canlı adımlarla kavşağa yöneldiler ve görüş
alanından uzaklaştılar.
Öteki iki adam güzel evlerin sıralandığı cadde yönünde
hızlı adımlarla ilerlediler. Onların yolu üzerinde duran
gözlemci aceleyle geri çekildi.
O, insanları tam olarak değerlendirebilecek nitelikte
değildi. Yine de, gördüklerinden birinin kırk yaşlarında;
şakakları kırlaşmış olanının ise daha yaşlı olduğu kesindi.
Daha genç olan oldukça iyi görünümlüydü. Oturmuş ve
güvenli bir havası vardı. İri yapısı onun saldırgan kişilikte
olduğu izlenimini verebilirdi. Bunun ötesinde kararlı ve
yetenekli olduğunu anlamak pek güç değildi.
Yaşlı adam kibar tavırlıydı. İyi giyinmişti ve
davranışlarıyla, başarılı ve aklı başında bir kişi olduğunu
hissettiriyordu. Hafifçe başını salladı ve suçlayıcı bir ifadeyle
söze başladı:
— Garip geliyor John dedi, buradan ayrılışın sırasında
yaptığın gibi, yaklaşık on yıl sonra da, beni Estelle ile aranda
bir tampon gibi kullanman çok garip geliyor.
«John» diye seslendiği kişi buna karşı çıktı:
— Öyle bir yola başvurduğumu hatırlamıyorum, Dez.
Her birimizin bir yana dağıldığı günü, o günü kutlayışımızı
düşünüyorum da... Fakat, inan bu gece yardıma ihtiyacım
olacak. Bu sabah yere indiğimizde, bir saat içinde evde
olabileceğimiz belli olunca Estelle’ye telefon eltim. Bu
yanlıştı, çünkü onun hemen bana gelme isteğine karşı çıktım.
Ve Estelle’nin ses tonu, bu tür olaylardan hâlâ bir şey
anlamadığını gösteriyordu. Üstelik de eve ne kadar geç
gidiyorum şimdi.
— Oh, o da değişti kuşkusuz, diye sözü aldı karşısındaki.
Gerçek de burada, Spaceport’da pek çok şey değişti. Örneğin,
kızın altı yaşındaydı, şimdi onaltı yaşında. Üstelik de birlik
üyesi, yani birliğe katıldı.
— Nereye?
— Bekle, göreceksin.
John Lane omuz silkti. Yine de davranışları arkadaşçaydı:
— Aziz dostum Desmond Reid; eski arkadaşım, yol
göstericim, önemli anlardaki dayanağım benim. Sen
gizemliliğini sürdürebilirsin, ben dert edinmem. Aklımın
erdiği, filo kumandanı olarak kalacağım, fakat zamanımı
masa başında tüketeceğim. Gerçekte bunların tümü de benim
çözmem gereken sorunlarım ve -sesini yükseltti-, her biri
üstüne düşündüklerimi tam olarak uygulayacağım. Kızım,
karım, görevim, uzayda zorunlu olarak yarım bıraktığım
işler...
Desmond Reid alışılmış inceliğiyle:
— Nasıl şoke olduğunu görüyorum, John. Ayrılışından bu
yana senin tipin psikolojik olarak kategorilendirildi. Yeni
gelişmelerin gerçekliği öncelikle bir bilgi boşluğunu harekete
geçirdi, diye konuştu.
Lane sakindi:
— Oldum olası doğru ve bilimsel düşünceye açığımdır.
Hiçbir yeni aracı incelemeden, denemeden reddetmem...
— İyi, dedi Desmond Reid, şimdi sesinin tonu alışılmış
inceliğinden daha güçlüydü. Genç adam meraklı bakışlarını
ona çevirdi. Fakat bu tek sözcüğün arkası gelmedi.
Şu anda iki adam, görünmez gözlemcinin önceden
ilgisinin odaklandığı ilk evin, o güzel evin avlusundaydılar.
Verandaya çıktıkları sırada birdenbire açılan kapıdan fırlayan
kadın John Lane’nin boynuna atıldı ve hıçkırıklarla ağlamaya
başladı. Adam da kadına sıkıca sarıldı ve öyle sıkı sarıldı ki,
sarışın ve ince yapılı kadının sevgi dolu bakışlarını tam olarak
izleyebilmek olanaksızdı.
Az sonra Lane karısını kucaklayarak eve soktu. Onları
izleyen Desmond Reid de eve girdikten sonra kapı kapandı.
Bu karşılaşmayı izleyen gözlemci, içeriye giren üçlünün
ardından hiçbir girişimde bulunmadı. Yolun kuytusuna çekildi
ve beklemeye koyuldu.
Evde, yaklaşık on yıldır birbirlerini göremeyen karı ve
kocanın ilk karşılaşmalarıyla engellerini yıkan duygu ırmağı
taşıp coşuyordu. Özlem dolu eşlerin mutluluktan
boğulurcasına sürüp giden öpücükleri ve tutkulu sözler
egemendi havaya. Gerçekte ise, hiç de göründükleri kadar
gönül huzuru içinde değildiler.
Bir köşede dikilip kalan Desmond Reid, gerçeğin
kaçınılmaz yüzünün anbean yaklaşmakta olduğunu
görüyordu.
İlk önce adamı gözlemledi, Lane biraz sıkılmış
görünüyordu ve kadının öpücüklerini azalan bir arzuyla
karşılıyor gibiydi. Yokluğunda geçmiş kimi olayları bir an
önce öğrenmek isteğiydi bilincinde ağır basan. Bu
düşünceyle, sevecen fakat kararlı bir tavırla karısını divanın
üstüne bıraktı ve «Susan nerede?» diye sordu.
Kadın gözyaşlarını sildi ve burnunu çekerek,
mırıldanırcasına bir sesle:
— Oh, Birliğe gittiydi. Sanırım işleri geç vakte kadar
sürer bu gece, dedi.
Bu cevap üzerine Lane kaşlarını çattı ve saatine baktı:
— Onbiri geçiyor, dedi. Umarım bu karışıklığın içinden
çıkabilirim. Fakat onaltı yaşında bile olsa, bir genç kız için
çok geç bir saat...
Heyecanını gizlemeye çalışan kadın adamın göğsüne
yaslandı ve ona sımsıkı sarıldı:
— Susan için üzülme, dedi. Sana sevgilerini iletmemi
söyledi.
Eşlerin karşısındaki bir koltuğa oturmuş olan Reid,
Lane’nin yüzündeki anlamlı ifadeyi yakaladı. Onun ilgisini
çekmek için bir harekette bulundu ve Lane ile göz göze geldi.
Ne var ki çok geçti. Odayı ağır bir sessizlik kapladı. Başını iki
yana sallayıp duran düşünceli adamı artık hiçbir güç
durduramayacaktı.
Sonunda sessizliği bozan da o oldu:
— Korkarım ki, hiçbir şey anlamıyorum, dedi. Reid’in
uyarıcı bakışlarına aldırmadan, güç duyulur bir sesle
konuşmasını sürdürdü: 3488 gün ve gece boyunca uzayın
uçsuz bucaksız boşluğunda kaldım. Ve sen şimdi, döndüğüm
günün akşamında bana bunu söylüyorsun. Kızım nerede,
bunu bilmiyorum. Geleceğimi bildiği halde, arkadaşlarıyla
yapacağı ufak bir toplantıyı erteleyemiyor...
Kadın, belirgin bir sert hareketle başını kocasının
göğsünden çekti ve yüzünü ona çevirdi. Otuzlu yaşların
sonuna yaklaşmış görünüyordu. Dikkatli bir göz,
gözkapaklarının altındaki şişlikleri ve yüzündeki kırışıklıkları
rahatça seçebilirdi. Yüzüne üzgün bir ifade veren bu
değişiklikler, kocasından ayrı geçirdiği uzun yılların
çizgileriydi; kederi, yalnızlığı ve özlemi anlatan çizgilerdi
bunlar. Ve bir de kırgınlığı...
Kırgındı. Yumuşak ve düşünceli bakan gözlerinden,
gergin dudaklarından okunuyordu bu kırgınlık:
— Sevgilim dedi, bu sabah telefon ettiğinden beri, gün
boyu boş umutlarla kendimi avutmaya çalıştım durdum.
Kararım bunu sana anlatmamaktı. Ne var ki, eskiden de
olduğu gibi, sesindeki o anlamlı tonu işitince düşüncemi
değiştirdim. Olanı biteni sana anlatmalıyım, sevgilim.
Yokluğunda, babalık için uygun olmayan tipler kategorisine
sokuldun. Sinirlenme ne olur. Sen, dünyamızdan uzaklarda,
her an için eve dönmek arzusuyla dolu da olsan, yine de işinle
dopdoluydun. Susan’ı ve birliğini bırak şimdi. Tamam mı?
Köşede oturan Desmond Reid alkışlamaya başladı.
— Yaşa Estelle, çok iyi söyledin. Eğer ertelenecek
olsaydı, öncelikle Lane’yi altüst edecek bu noktayı tam bir
açıklıkla ortaya koydun, dedi, sonra Lane’ye döndü; John,
karın akıllı bir kadın ve iyi öğütleri var. Onu dinlemelisin,
diye tamamladı sözlerini.
Lane suskundu. Yüzünde karmakarışık bir ifade vardı.
Bir an için bakışlarını Desmond Reid’e çevirdi, sonra tekrar
karısına yöneltti. Şaşkına dönmüş gibiydi. Birdenbire dişlerini
sıktı:
— Haydi anlat bana, dedi. Hakkımda bir şeyler
söylüyorsun, özellikle, uygunsuz bir baba olmak gibi. Böyle
suçlanıyorum galiba?..
Reid sözü kaptı:
— Spaceport’lu tüm uzay personeli, geçmişiyle ilgili
kayıtlar ve bilgiler sonucunda kategorilendirildi ve senin
kategorin...
Durdu ve sözü Estelle tamamladı:
— Biraz önce söylediğin kategori.
— Ve Susan bunu biliyor, öyle mi? diye sordu Lane.
Yüzünü ateş basmıştı.
— Kuşkusuz, dedi kadın. Senin için fantaziler
geliştirmeye gerek yok.
— Beni çok sevdiği gibi örneğin, diye homurdandı Lane.
Kendini görevine adamış bir subay olarak...
Estelle’nin yüzü aydınlandı bir anda:
— Şu adanmışlık sorununu uygun bir zamanda
konuşmalıyız, dedi. Sesinin tonundan hoşnutluk, özellikle
kimi gerçeklerin ortaya dökülmesinden duyduğu hoşnutluk
belli oluyordu.
Kocasının yüzündeki patlamaya hazır ifadeye karşı derhal
harekete geçmeliydi. Onun koluna sarıldı ve:
— Şimdi, beni dinleyiniz, Bay Lane, dedi. Evinizdesiniz
ve hoş geldiniz. Geri dönüşünüzden çok mutluyuz. Hiç
kuşkum yok, Susan da babasını özlemiştir. Ben, iyi kalpli
küçük karıcığın, unutma ki düzenli olarak sinir hapları
alıyorum. Haydi, ikimiz de anlamsız duyguları bir yana
bırakalım...
Desmond Reid oturduğu yerden ayağa kalktı ve Lane’ ye
baktı:
— Karın her şeyi çok iyi anlattı. Sanırım gönül
rahatlığıyla seni onun ellerine bırakabilirim, dedi.
Lane de askerliğin verdiği alışkanlıkla ayağa fırlamıştı.
Dudaklarında isteksiz ve buruk bir gülümseme dolaştı:
— Her zamanki gibi, zamanlaman bir harika, dedi.
Bu üstü örtülü sorunların çözülmesinde bana
güvenebilirsin...
Reid dostça: Elbette, dedi. Ama unutma! Kısa sürede
çözülebilecek bir sorun değil bu.
Lane duymazlıktan gelerek konuşmayı sürdürdü:
— Susan’a gelince... O geldikten sonra, onunla bir
görüşme yapmaya çalışacağım ve genç bir bayanın gece
vakti, dışarıda, bu saate kadar kalıp kalamayacağı konusunda
bir anlaşma yapacağız.
Kadın da ayağa kalkmıştı; ellerini iki yana açarak:
— O senin dediğin biçimde bakmaz olaya, dedi çaresiz
bir ses tonuyla.