Kıskaç - Clive Cussler

649 Pages·2014·1.96 MB·Turkish

by  Clive Cussler

CLIVE CUSSLER
KISKAÇ
TÜRKÇESİ:
Esat Ören
Kitabın Orijinal Adı:
DRAGON
GİRİŞ
DENNINGS'İN ZEBANİLERİ
6 Ağustos, 1945 Shemya Adası, Alaska
Şeytan sol elinde bir bomba tutmuş, sağında çatalı, hin hin
sırıtıyordu. Kaslarıyla yarım ay biçimindeki gözleri o denli
abartılmış olmasa daha korkutucu görünebilirdi. Bu çizgilerle
cehennem hakanından beklenen o şeytanca ifade gitmiş, olsa
olsa, miskin bir cine benzemişti. Ama yine de üstünde
geleneksel kırmızı giysisi, kurallara uygun boynuzları ve
uzun, çatallı kuyruğu yerli yerindeydi. Tuhaflığı, pençe gibi
ayaklarının tırnaklarıyla kavradığı, üzerinde 24 K yazılı altın
külçeydi.
B 29 bombardıman uçağının gövdesinde çember içine alınmış
bu resmin altında ve üstünde siyah harflerle Dennings'in
Zebanileri yazılıydı.
Adını komutanı ve personelinden alan uçak Bering
Denizi'nden güneye doğru, Aleutian Adaları'na kadar
bardaktan boşanırcasına yağan yağmurun altında, yapayalnız
bir hayalet gibi yatıyordu. Portatif lambalar uçağın açık
karnını aydınlatırken, yer personelinin gölgelerini de
pırıldayan alüminyum gövdesine yansıtıyordu. Karanlığın
içinde birbiri ardına patlayan şimşekler bu sahneyi daha da
ürpertici yapmaktaydı.
Binbaşı Charles Dennings, elleri deri uçuş ceketinin
ceplerinde, sağ iniş takımlarının çift lastiklerinden birine
yaslanmış, çevresindeki faaliyeti izlemekteydi. Bütün bu alan
silahlı jandarmalar ve K9 nöbetçileri tarafından korunurken,
küçük bir kamera ekibi de olayı kaydetmekteydi. Vinç tombul
bombayı büyük bir dikkatle B29'un genişletilmiş bomba
bölümüne yerleştirirken Dennings'in içinde kıpır kıpır bir
huzursuzluk vardı.
Bomba çok büyük olduğu için özel olarak açılan bir çukurdan
uçağa çekilmesi gerekmişti.
Avrupa'da iki yıl içinde 40’ın üstünde başarılı uçuş yapmış en
iyi pilotlardan biri olan Dennings ömründe böylesine müthiş
bir şey görmemişti. Bir ucunda, nedense iliştirilmiş yüzgeçleri
olan, aşırı şişirilmiş bir futbol topuna benziyordu. Yuvarlak
balistik kaplaması açık griye boyanmış, ortasından tutturan
mandallarıysa muazzam bir fermuar gibiydi.
Yaklaşık üç bin mil taşıyacağı bu şey Dennings'i düpedüz
korkutuyordu. Havaalanında bombayı monte eden Los
Alamos'lu uzmanlar Dennings ve personeline önceki gün bir
brifing vermişlerdi. Trinity'deki deneme patlamasının
filmlerini izleyen bu gençler bütün bir kenti yok edebilecek
tek bir silahın gücünü görünce şaşkınlıktan donakalmışlardı.
Dennings bomba bölmesinin kapakları kapanana dek orada
bir yarım saat daha öylece kaldı. Atom bombası yüklenmiş ve
güvenliği sağlanmıştı; uçak yakıt almış, kalkışa hazırdı.
Dennings uçağını çok seviyordu. Havadayken o kocaman,
karmaşık makineyle tek vücut oluyorlardı. Kendisi beyinken,
uçağı da gövde oluyor, tam tanımını yapamayacağı bir
birleşme gerçekleşiyordu. Oysa şimdi, yerde durum
bambaşkaydı. Projektörlerin ışığı ve buz gibi yağan yağmurun
altında gümüş bir hayalet gibi parıldayan sevgili uçağını
kendi tabutu gibi görüyordu.
Bu tatsız düşünceyi kafasından kovup hızlı adımlarla
personeline son brifingin verileceği kulübeye yürüdü. İçeri
girip şen, yuvarlak yüzlü, pos bıyıklı bomba subayı Yüzbaşı
Irv Stanton'un yanına oturdu.
Stanton'un öbür yanında, ayaklarını uzatarak oturmuş Yüzbaşı
Mort Stromp vardı. Dennings'in ikinci pilotu olan bu adam
ağırkanlılığıyla tanınan, rahatına düşkün bir güneyliydi.
Hemen arkasında seyrüsefer Teğmen Joseph Arnold ile uçuş
sırasında bombayı kontrol edecek olan silah subayı Deniz
Binbaşı Hank Byrnes oturuyordu.
Brifingin bu bölümünde bir istihbarat subayı hedeflerin hava
fotoğraflarını gösteren bir pano açtı. İlk hedef Osaka'nın
sanayi kesimiydi; eğer yoğun bulutla karşılaşılırsa yedek
hedef, tarihi bir kent olan Kyoto'ydu. Hedef bölgede bomba
subayının vereceği yönde uçuş tavsiye edilirken, Stanton da
telaşsızca not tutmaktaydı.
Meteoroloji uzmanı bir subay hava durumunu gösteren
haritalar üstünde hedeflerin üzerinin parçalı bulutlu ve hafif
pruva rüzgârlı olabileceğini açıklayıp, Kuzey Japonya
üzerinde türbülans olasılığı için Dennings'i uyardı. İşi
sağlama almak amacıyla bir saat önce kalkan iki B29 önden
gidip, uçuş rotasındaki hava durumunu ve hedefler üzerindeki
bulut örtüsünü gözle görüp rapor edeceklerdi.
Polarılmış kaynakçı gözlükleri personele dağıtılırken
Dennings kürsüye çıktı. Sizlere maç öncesi moral traşı atacak
değilim, derken adamlarının yüzünde rahatlamış
gülümsemeleri fark etti. Bir yıllık eğitimi bir ay gibi kısa bir
zamana sıkıştırdık, ama bu görevin üstesinden
gelebileceğinizi biliyorum. Haddim olmayarak şunu söylemek
isterim ki, sizler Hava Kuvvetleri'nin en iyi uçuş ekibisiniz.
Eğer üstümüze düşeni yapabilirsek pekâlâ bu savaşı sona
erdirebiliriz.
Sözlerini bitirince başıyla bir işaret verdi ve üs papazı başarılı
ve güvenli bir uçuş için kısa bir dua okudu.
Ekip kulübeden çıkıp bekleyen uçağa doğru yürürken,
Manhattan bomba projesi başkanı Orgeneral Leslie Groves un
özel yardımcısı Orgeneral Harold Morrison, Dennings'in
yanına geldi.
Morrison bir an Dennings'in yüzüne baktı. Pilotun göz
kenarlarında yorgunluk okunuyordu, ama yine de görevinin
önemiyle gözlerinin içi pırıl pırıldı. Orgeneral elini uzattı. İyi
şanslar, Binbaşım.
Sağ olun, efendim. Başaracağız.
Bundan hiç kuşkum yok, dedi Morrison güvenli görünmeye
çalışarak. Dennings'den bir karşılık gelecek diye bekledi, ama
pilot susmuştu.
Bir anlık tuhaf bir sessizlikten sonra Dennings sordu. Neden
biz, Orgeneralim?
Morrison belli belirsiz gülümsedi. Ekipten çıkmak mı
istiyorsun?
Hayır, adamlarımla birlikte bu görevi yerine getireceğiz. Ama
neden bizi seçtiniz? diye yineledi Dennings. Bağışlayın
efendim, fakat bir atom bombasıyla Pasifik'i aşmak, bunu
Japonya'nın ortasına bıraktıktan sonra deposunda birkaç
damla yakıtla Okinawa'ya iniş yapmak için bütün Hava
Kuvvetlerinde güvenebileceğiniz tek uçuş ekibi olduğumuza
inanamıyorum.
Sana anlatılanlarla yetinmen daha iyi olur.
Böylece yakalanıp işkence görürsek büyük sırrı
açıklayamayız, değil mi?
Orgeneralin gözleri ciddileşti. Sen de, adamların da hesabı
biliyorsunuz. Her birinize öldürücü dozda siyanür kapsülü
verildi.
Eğer düşman sınırları içinde uçağınız düşer ve sağ kalırsanız,
ağzınızı iyice açıp, yutun, diye talimatı ezberden söyledi
Dennings. Peki, neden bombayı denize bırakmıyoruz? Hiç
olmazsa bizim gemiler tarafından kurtarılma şansımız olur.
Morrison hayır anlamında başını salladı. Silahın düşman eline
geçme olasılığı, ne denli az da olsa, söz konusu edilemez.
Anlıyorum, diye mırıldandı Dennings. O halde öbür
seçeneğimiz, eğer Japon toprakları üstünde avcı uçakları
tarafından vurulacak olursak, bombayı israf etmektense, uçağı
hedefe yöneltip patlatmak.
Morrison pilotun yüzüne baktı. Bu bir kamikaze saldırısı
değil ki. Senin ve adamlarının yaşam güvenliğini sağlamak
için akla gelen her türlü önlem alınmıştır. Güven bana, evlat.
'Ana Soluğu'nu Osaka'ya bırakmanız hiç zor olmayacak.
Dennings az kalsın ona inanacak, bir an için Morrison'un bu
güven verici sözlerine kanacaktı, fakat adamın gözlerinde ve
sesinde gizlemeye çalıştığı endişeyi sezmekte gecikmedi.
Ana Soluğu... diye yineledi Dennings, sanki büyük bir
dehşetten söz eder gibi. Hangi çarpık ruhlu bombaya böyle bir
şifre adı bulmuş ki?
Morrison n'apalım anlamında omuz silkti. Yanılmıyorsam,
Devlet Başkanı.
Yirmi yedi dakika sonra Dennings pilot koltuğuna oturmuş,
cam sileceklerinin giderek artan yağmurla savaşma
bakıyordu. Görüş uzaklığı 200 metreyi ancak bulmaktaydı.
Her iki ayağı da frenlere basmış durumda, motoru 2200
rpm'ye çıkardı. Uçuş mühendisi Çavuş Robert Mosely dört
numaralı dış motorun 50 devir yavaş döndüğünü bildirdi.
Dennings bu raporu dikkate almamaya karar verdi. Bu hafif
devir düşüklüğü, belli ki rutubetli havadandı. Motorları
rölantiye aldı.
Dennings'in sağındaki ikinci pilot koltuğunda Mort Stromp
kontrol kulesinin kalkış izni üzerine flaplan indirdi. Bel
taretlerindeki iki görevli flapların kapanışını rapor etti.
Dennings interkoma uzanıp düğmesini açtı. Pekâlâ, çocuklar,
işte kalkıyoruz.
Gaz kolunu yavaşça iterek motorları yine çalıştırdı, bu arada
oluşan muazzam torku dengelemek için sol motorlara
sağdakilerden fazla güç verdi. Sonra da frenleri boşalttı.
Depoları 7000 galon yakıtla dolu, ön bomba bölmesinde 6
tonluk bir bomba, on iki kişilik mürettebatıyla Dennings'in
Zebanileri 68 tonluk ağırlığıyla ilerlemeye başladı. Yaklaşık
8.5 tonluk fazla yükü vardı.
3.350 inçküp hacmindeki Wright Cyclone motorlar toplam
8.800 beygir gücüyle 5.5 metre uzunluğundaki pervaneleri
çevirirken egzozlardan fışkıran mavi alevlerle dev
bombardıman uçağı karanlığın içinde kükremekteydi.
Uçak yürek sıkıştıran bir yavaşlıkla hız almaya başladı.
Volkanik kayalardan yapılan uzun pist 25 metrelik bir
yükseklikle denizin üzerinde son bulmaktaydı. O anda
patlayan bir şimşek pist boyunca sıralanmış ambulansları ve
itfaiye araçlarını ürkünç bir mavi ışığa boyadı. Hız 80 mile
varınca dümen kontroluna tam sahip olan Dennings sağdaki
motorlara da tam güç verdi. Zebanileri mutlaka havalandırma
kararlılığıyla lövyeye sımsıkı yapıştı.
Pilotların önünde, uçağın en burun tarafında bomba subayı
Stanton, altındaki pistin giderek tükenişine endişeyle
bakıyordu. Her zaman uykulu gibi görünen Stromp bile
koltuğunda dimdik oturmuş, siyah pistin denize dönüşeceği
renk değişikliğini görebilmek için boşu boşuna karanlığı
zorluyordu.
Pistin dörtte üçü bittiği halde uçak hâlâ yere yapışmış gibi
gidiyordu. Zaman göz açıp kapayana kadar geçiyor, herkes
kendini büyük bir boşluğun içine uçar gibi hissediyordu.
Derken, birden pist sonuna park edilen ciplerin farları yağmur
perdesi içinden çıkıverdi.
Aman Tanrım! dedi Stromp. Kaldır şunu!
Dennings bir üç saniye daha bekledikten sonra lövyeyi
yavaşça göğsüne doğru çekti. B29'un tekerlekleri boşta kaldı.
Havada daha on metre gitmemişti ki, alttaki pist kayboldu ve
uçak ürperti veren suların üstünde debelenmeye başladı.
Morrison radar kulübesinin dışında dört adamıyla birlikte
yağmur altında dikilmişti. Uçağın kalkışını gözleriyle
görmekten çok aklında yaşamaktaydı. Dennings'in frenleri
boşaltmasından kısa bir an sonra uçak karanlıkta görünmez
olmuştu.
Elleriyle kulaklarını kabartıp motorun giderek uzaktan gelen
sesini dinledi. Ses zayıftı. Ancak çok usta bir uçak mühendisi
ve makinisti bir değerlendirme yapabilirdi ki, Morrison her
iki niteliğe de sahipti.
Motorlardan birinde bir arıza vardı. 18 silindirinden biri ya da
birkaçı devamlı ateşleme yapmıyordu.
Morrison korku içinde uçağın kalkamayacağını gösteren bir
işaret dinledi. Eğer Dennings'in Zebanileri kalkış sırasında
düşecek olursa adada canlı olan her şey birkaç saniye içinde
kömür olurdu.
Derken, açık duran kapıdan radar operatörünün sesi duyuldu.
Havalandılar.