Göz Ucuyla - Dean Ray Koontz

926 Pages·2000·2.95 MB·Turkish

by  Dean Ray Koontz

DEAN KOONTZ
GÖZ UCUYLA

(From The Corner Of His Eye)
Çeviren: İçim Kutlu
Hiç kimse kuantum kuramını anlamaz.
— Richard Feynman

(Kuantum kuramı, enerjinin sabit parçalar halinde yol alması kuramıdır. Ç.N.)
Yaşamımdaki binlerce günün en önemlisi tanıştığımız
gündü ve daima öyle kalacak.
Bu kitabı yazdığım sırada, müteveffa Israel
Kamakawiwoʻole’un o eşsiz, güzel müziği bana sürekli eşlik
etti. Ben onun sesinde, ruhunda ve yüreğinde sevinci ve
avuntuyu buldum; öykümü okuyan okuyucularımın da
benimle aynı duyguları paylaşacaklarını umarım.

Kitabımı bitirmek üzereyken, Carol Bowers’la ailesi
burada, Dream Foundation’ın himayesi altında bir gün
geçirdiler.

Carol,
Bu kitabı okuyan bir kişi olarak, yaptığın bu ziyaretin,
birtakım olayların birbiriyle olan bağlantısını ve yaşamımızın
derin ve gizemli anlamını neden güçlendirdiğini artık
anlayacaksın.
Yürekli bir davranış er geç bir gün karşılık bulacak ve bu
davranışı gösteren kişi kim olursa olsun, ona bir gün geri
dönecektir: çünkü yüreklilik bir erdemdir ve yıllar sonra
büyük bir cesarete dönüşür. Tıpkı her kabalık, her nefret ve
her kötülük gibi.

Bu Önemli Gün,
H. R. White

Gerda’ya.
Bölüm 1

KENDİSİNİ hızla yayılan kanserden kurtarmak için,
cerrahların ameliyatla gözlerini çıkarmak zorunda kaldıkları
Bartholomew Lampion, üç yaşında kör olmasına ve
gözlerinden yoksun kalmasına karşın, on üç yaşına
geldiğinde, görme yeteneğini yeniden kazandı. Ama on yıllık
karanlıktan kurtularak aniden ışığa kavuşması kutsal bir
şifacının elleri sayesinde olmamıştı. Tıpkı doğumu gibi sessiz
sedasız gerçekleşen bir olaydı bu. İyileşmesine neden olan iki
şey vardı; bir eğlence treni ve bir martı. Ayrıca, annesi ikinci
kez ölmeden, onun kendisiyle gurur duymasını isteyen
Barty’nin göz ardı edilemeyecek içten arzusu.
Annesi ilk kez Barty doğduğu gün ölmüştü.
6 Ocak, 1965’te.
California’nın Bright Beach bölgesi sakinlerinin çoğu,
Turtacı Bayan olarak da bilinen, Barty’nin annesi Agnes
Lampion’dan sevgiyle söz ederlerdi. Agnes başkaları için
yaşayan, kendini onların dertlerine ve gereksinimlerine
adamış bir kadındı. Maddiyata değer verilen bu dünyada,
onun bu tür davranışları olumsuz, alaycı insanlar arasında
önceleri kuşku uyandırmış olsa da, böylesine katı düşünenler
bile, Turtacı Bayan’ın yalnızca sayısız hayranı olduğunu ve
bir tek düşmanı bulunmadığını kabullenmek zorunda
kalmışlardı.
Barty’nin doğduğu günün gecesi, Lampion ailesinin
dünyasını paramparça eden adam da Agnes’ın düşmanı
değildi. Bir yabancıydı o, ama bu adamın yazgısının onların
yazgısıyla bir bağlantısı vardı.
Bölüm 2

6 OCAK 1965 sabahı saat sekizi biraz geçe, Agnes yaban
mersinli altı turta pişirdiği sırada, doğumun ilk evre sancıları
başlamıştı. Daha öncekiler gibi yalancı sancılardan değildi
bunlar, çünkü şimdiki sancıları yalnızca karnının ve
kasıklarının altında hissetmiyordu; bu kez başlayan sancılar
sırtının ve karnının her tarafına yayılmıştı. Yürürken oluşan
spazmlar, hareketsiz durduğu veya oturduğu zamankinden
daha kötüydü ve bu da gerçek doğum sancılarının başka bir
belirtisiydi. Fazla rahatsız bir durumda değildi. Kasılmalar
düzenli, ama hayli yaygındı. O gün için programladığı işlerini
bitirmeden, hastaneye yatmak istemiyordu.
İlk kez hamile olan bir kadın için, bu evre ortalama on iki
saat sürer. Agnes da bu ortalamaya her açıdan uyduğunu
düşünüyor ve kendisini tıpkı üzerine giymiş olduğu, hamile
bedenine uygun, belden büzgülü, gri koşu eşofmanı kadar
rahat hissediyordu ve bu nedenle doğumun ikinci evresine
gece saat ondan önce girmeyeceğinden emindi. Kocası Joey
ise, daha öğle bile olmadan, onu hastaneye yetiştirmek
istemişti. Karısının bavulunu toplayıp bunu arabaya
yerleştirdikten sonra randevularını iptal etmiş ve her ne kadar
kendisinin bu ilgisinden rahatsız olmaması ve onu kapı dışarı
kovalamaması için karısından bir oda uzakta durmaya dikkat
etmişse de sürekli olarak etrafında dolaşmıştı. Agnes ne
zaman hafifçe bağırsa ya da sancı nedeniyle zor soluk alsa,
kasılmaların süresini tutmaya çalışıyordu. Günün büyük bir
bölümünü kol saatine bakarak geçirdiğinden, girişteki aynada
yüzüne bir göz atınca, gözlerinin çevresinde ikinci bir saat
görecekmiş gibi bir duyguya kapılmıştı. Öyle değilmiş gibi
görünse de Joey kaygılı bir insandı. Uzun boyu ve güçlü
görüntüsüyle, Filistin’i yerle bir eden Samson’dan pek farkı
olmamasına karşın, doğuştan nazik birisiydi; diğer iri yarı
erkekler gibi kibirli ve ukala bir adam olmaktan çok uzaktı.
Mutlu, hatta neşeli bir insan olan Joe, şans, arkadaş ve aile
açısından çok fazla nasibini aldığına inanıyordu. Kader bir
gün mutlaka onu bunlardan yoksun bırakacaktı. Zengin
değildi, ama geçimini rahatça sürdürüyor ve parasını
kaybetmekten asla korkmuyordu, çünkü sıkı bir çalışma ve
gayretle daha çok para kazanabilirdi. Onu huzursuz eden ve
geceler boyu uykusuz bırakan şey, sevdiklerini kaybetme
korkusuydu. Yaşam, tıpkı kışın başlarında buz tutan bir havuz
gibiydi; göründüğünden daha kırılgan ve çatlak, alt kısmı
soğuk karanlıkla kaplı bir yer. Ayrıca, Joey Lampion’a göre,
Agnes kendisinin düşündüğü gibi sıradan birisi değildi.
Muhteşem, eşsiz bir kadındı. Ama Joey onu hiçbir şekilde
yüceltmezdi, çünkü Agnes’ı ne kadar yüceltse, onun yine de
gerçek değerine erişemeyeceğinden emindi. Eğer karısını
kaybederse, kendi de kaybolurdu.
Sabahtan öğlene dek, Joey Lampion doğumla ilgili olarak
bilinen her tür tıbbi komplikasyonu düşünüp durdu. Bu
konuda bilmesi gerekenlerin çok daha fazlasını, şimdiye dek
okuduğu tüm gerilim romanlarından bile etkileyici olan ve
tüylerini diken diken eden kalın bir tıp başvuru kitabı
aracılığıyla aylar önce öğrenmişti. Ve nihayet saat 12.50’de,
kitapta belirtilen doğum öncesi kanamalar, doğum sonrası
kanamalar ve gebeliğin neden olduğu şiddetli kasılmalarla
ilgili tanımları bir türlü aklından çıkaramadığı için, mutfağın
açılır kapanır kapısından hızla içeri girerek, “Tamam, Aggie,
yeter artık. Çok uzun bir süre bekledik,” diye bağırdı.
0 sırada kahvaltı masasında oturan Agnes, o sabah
pişirdiği yaban mersinli altı turtayla birlikte yollayacağı
armağanların kartlarını yazıyordu. “Ben kendimi iyi
hissediyorum, Joey.”
Aggie’den başka hiç kimse ona Joey demezdi, 1.90
boyunda ve 115 kilo ağırlığında olan Joey’in köşeli, sert ve
taş gibi ifadesiz yüzü önceleri insanı korkuturdu, ama bu
korku kendine özgü hoş bir ses tonuyla konuşana ya da
gözlerindeki sevecen bakışlar fark edilene dek sürerdi
yalnızca.
Joey hâlâ masada oturan Agnes’ın üzerine doğru eğilerek,
“Hemen hastaneye gidiyoruz,” diye ısrar etti.
“Hayır, canım, henüz gitmiyoruz.”
1.60 boyunda olan ve kilosu, doğuracağı çocuğunki
çıkarılırsa, Joey’in yarı ağırlığına bile ulaşmayan Aggie,
oturduğu yerden kendi isteğiyle kalkmadan, kocası buraya bir
vinç getirse ve onu bununla kaldırmak istese de kaldıramazdı.
Ayrıca, Joey onunla ne zaman tartışmaya girse, daima
Samson’ın ancak bir kopyası olur ve o gerçek, güçlü
görüntüsüne asla sahip olamazdı.
Bir çıngıraklı yılanı bile bir solucan kadar zararsız hale
getirecek biçimdeki ses tonuyla, “Lütfen, olur mu?” diye
sordu Joey.
“Edom’ın benin adıma dağıtımları yapabilmesi için,
yazmam gereken turta kartları var.”
“Ama ben de senin doğurman konusunda kaygılıyım.”
“Olabilir, bense yedi konuda kaygılıyım. Altı turta ve bir
bebek konusunda.”
“Sen ve turtaların,” dedi Joey öfkeyle.
“Sen ve kaygıların,” diye yanıt verdi ona Agnes, sevecen
bir gülümsemeyle.