Avalon'un Tüfekleri - Roger Zelazny

273 Pages·2001·1.44 MB·Turkish

by  Roger Zelazny

AMBER YILLIKLARI

İKİNCİ CİLT
Avalon'un Tüfekleri

ROGER ZELAZNY

Çeviren: BARIŞ E. ALKIM

Tarayan: Eylem Yurtsever
Düzenleyen: eldkaan
İKİNCİ CİLT

AVALON'UN TÜFEKLERİ
Bölüm 1
Orada, kıyıda durup, “Hoş çakal, Kelebek," dedim ve tekne
usulca döndü, ardından burnunu derinliklere çevirdi. Cabra
deniz fenerindeki rıhtıma geri dönmeyi başaracaktı,
biliyordum, çünkü orası Gölge’ye yakındı.
Önümde uzun bir yürüyüşün beklediğinin farkında, arkamı
döndüm, yakındaki ağaçların siyah hattına baktım. İlerledikçe
gerekli ayarlamaları yaparak o yöne hareket ettim. Sessiz
ormana bir şafak öncesi soğuğu çökmüştü, iyiydi bu.
Normal halimden hemen hemen yirmi beş kilo daha
zayıftım ve hâlâ arada bir çift gördüğüm oluyordu ama
iyileşiyordum. Amber’in zindanlarından kaçmış ve bir ölçüde
kendimi toparlayabilmiştim; sırasıyla, kaçık Dworkin ve
ayyaş Jopin’in yardımlarıyla. Şimdi kendime bir yer bulmak
zorundaydım... Artık mevcut olmayan bir yere benzeyen bir
yer. Yolu saptadım. İlerledim.
Bir süre sonra orada bulunması gereken, içi oyuk bir ağacın
yanında durdum. İçine uzanıp gümüş kılıcımı aldım ve belime
bağladım. Kılıcın Amber’de bir yerlerde olması hiçbir şey
değiştirmezdi. Şu anda buradaydı, çünkü yürüdüğüm orman
Gölge’nin içindeydi.
Birkaç saat boyunca yürümeye devam ettim, görünmeyen
güneş sol omzumun gerisinde bir yerlerdeydi. Sonra bir süre
dinlendim, ardından tekrar yola düştüm. Yaprakları, kalın ölü
ağaç gövdelerini, canlılarını, çimeni, kara toprağı gördüm,
güzeldi. Hayatın tüm küçük kokularını koklamak ve onun
vızıldayan/uğuldayan/öten seslerini duymak güzeldi. Tanrım!
Gözlerim nasıl da kıymetliydi! Neredeyse dört yıllık
karanlığı ardından onları geri almanın nasıl olduğunu tarife
kelimeler kâfi gelmez. Hele özgürce yürümek...
Yola devam ettim, lime lime olmuş pelerinim sabah
melteminde dalgalanıyordu. Kırış kırış yüzüm, ipince, zayıf
bedenimle elli yaşını geçkin görünüyor olmalıydım. Kim
olduğumu kim bilebilirdi ki?
Gölge’nin içinde yürüyüp bir yere doğru hareket ettim, ama
oraya ulaşamadım. Biraz yufka yüreklileşmeye başladığımdan
olsa gerekti bu. Olanlar şöyleydi:
Yolun kenarında yedi adama rastladım; altısı ölüydü,
kıpkırmızı bir parçalanmışlığın çeşitli safhalarında
yatıyorlardı.
Yedincisi ise sırtını yaşlı bir meşenin yosunlu gövdesine
vermiş, yarı oturur konumdaydı. Kılıcını kucağına yatırmıştı
ve sağ böğründe, hâlâ kan akmakta olan koca bir yara vardı.
Zırh giymemişti, ama diğer adamların bazıları zırhlıydı. Gri
gözleri açık ama camsıydı. Parmak eklemlerinin derisi
sıyrılmıştı, nefes alış verişi yavaştı. Fırça gibi kaşlarının
altından, ölülerin gözlerini yiyen kargaları izliyordu. Beni
görmemiş gibiydi.
Yüzümü gizlemek amacıyla kukuletamı örttüm ve başımı
önüme eğdim. Daha yakınına gittim.
Bir zamanlar onu ya da ona çok benzer birini tanımıştım.
Kılıcı aniden titredi ve ben yaklaştıkça ucu yükseldi.
"Ben dostum," dedim. “Su ister misin?" Bir an tereddüt
sonra başıyla onayladı.
"Evet." Mataramı açıp ona uzattım. İçti, öksürdü, azıcık
daha iç!"'
"Teşekkür ederim, efendim," dedi geri uzatırken. “Tek
üzüntüm içecek daha sert bir şeyler olmaması. Kahrolası
yara!"
"Öylesinden de biraz var. Kaldırabileceğinden eminsen
şayet."
Elini uzattı, ben de küçük bir şişeyi, ağzını açıp ona
verdim. Jopin’in içtiği meretten bir fırt çektikten sonra belki
yirmi saniye öksürdü.
Derken ağzının sol tarafı gülümsedi ve hafifçe kırptı
gözünü.
"Çok daha iyi," dedi. “Böğrüme azıcık döksem olur mu?
Güzel viskiyi harcamaktan nefret ederim, ama..."
"Eğer gerekiyorsa hepsini kulları. Gerçi bir düşündüm de,
ellerin titriyor gibi. Belki ben döksem daha iyi olur."
Başıyla onayladı, deri ceketini açtım ve yara ortaya çıkana
kadar hançerimle gömleğini kestim. Çirkin görünüşlü bir
yaraydı; derindi ve kalçasının birkaç santim yukarısına iniyor,
önden arkaya doğru uzanıyordu. Kollarında, göğsünde ve
omuzlarında o kadar ciddi olmayan başka kesikler de
mevcuttu. Büyük olanından kan sızmaya devam ediyordu.
Mendilimle biraz kurulayıp temizledim.
"Tamam," dedim, “dişlerini sık, başka tarafa bak." ve içkiyi
döktüm.
Tek ve büyük bir kasılmayla vücudu tepeden tırnağa
gerildi.
"Sonra titreyerek gevşedi. Ama bağırmadı. Bağıracağını
düşünmemiştim zaten. Mendili katlayıp yaranın üstüne
bastırdım. Pelerinimin ucundan yırttığım uzunca bir şeritle
bağladım. “Biraz daha içmek ister misin?" diye sordum ona.
"Sudan." dedi. “Ardından, korkarım ki, uyumalıyım.” dedi
sonra çenesi göğsüne değene kadar başını eğdi. Uykuya daldı
ve ölü adamların pelerinlerinden ona bir yastık yaptım,
birkaçını da üzerine örttüm.
Sonra yanına oturup, güzel karakuşları seyre koyuldum.
Tanıyamamıştı beni. Kim tanıyabilirdi ki zaten? Bir ihtimal
kendimi ona tanıtmış olsaydım, tanıyabilirdi. Sanırım bu
yaralı adam ve ben, gerçekte hiç tanışmamıştık. Ama çok
farklı bir anlamda, birbirimizden haberdardık.
Gölge’de yürüdüğüm sırada bir yer arıyordum, çok özel bir
yer. Bu yer bir zamanlar yok edilmişti, lakin onu yeniden
yaratma gücüne sahiptim, çünkü Amber sonsuz sayıda gölge
düşürür. Amber’in bir çocuğu onlar arasında yürüyebilir,
böyle bir mirastır benimki. Buna isterseniz paralel dünyalar,
canınız çektiyse alternatif evrenler, ya da umurunuzdaysa,
delirmiş bir zihnin ürünleri diyebilirsiniz. Ben, onlara
gölgeler diyorum, tıpkı içlerinde yürüme gücüne sahip olan
herkesin yaptığı gibi. Bir olasılık seçer ve ona ulaşana kadar
yürürüz. Böylece, bir anlamda, onu biz yaratırız. Konuyu
şimdilik burada keselim.
Yelken açmış, Avalon’a doğru yürüyüşe başlamıştım.
Asırlar önce orada yaşamıştım. Bu uzun, karmaşık, gururlu
ve acı dolu bir hikâyedir ve geri kalanını anlatacak kadar
yaşarsam daha sonra da değinebilirim.
Yaralı şövalyeye ve altı ölü adama rastladığımda
Avalon’uma yaklaşmaktaydım. Eğer yanlarından geçip
gitmeyi tercih etmiş olsaydım, altı adamın ölü yattığı ve
şövalyenin çizik bile almadan durduğu bir yere, ya da
şövalyenin öldüğü altı adamın güldüğü bir yere de
ulaşabilirdim. Kimisi gerçekte hiç önemi olmadığını, çünkü
bunların hepsinin olasılıklar olduğunu, dolayısıyla hepsinin
de Gölge’de bir yerlerde var olduğunu söylerler.
Muhtemelen Gerard ve Benedict haricinde, erkek ya da kız
işlerimden bir teki bile arkasına dönüp bakmazdı. Ama
dünyadayken az çok yufka yürekli olmuştum. Her zaman
böyle değildim, ama belki de onca yılımı geçirdiğim Gölge
Dünya beni bir nebze yumuşatmıştı, belki de Amber
zindanlarında geçen yıllarım bana bir şekilde insan acılarının
niteliğini anımsatmıştı. Bilmiyorum. Tek bildiğim, bir
zamanlar arkadaşım olmuş birine böylesine benzeyen birini
yaralı görüp de, yanından geçip gidemeyeceğimdi. Bu adamın
kulağına kim olduğumu fısıldasam, adımın lanetlendiğini
duyabilirdim, kederli bir hikâye işiteceğimse muhakkaktı.
Tamam öyleyse. Bedelin bu kadarını ödeyecektim: Onu
ayağa kaldıracak, sonra yoluma devam edecektim. Hiç zarar
gelmeyecek, bu Öteki’nde belki küçük bir iyilik yapılmış
olacaktı.
Orada öylece oturup onu izledim ve birkaç saat sonra
uyandı.
"Merhaba," dedim mataramın kapağını açarak. “Biraz daha
içer misin?"
"Teşekkürler." Bir elini uzattı. İçerken onu seyrettim ve
matarayı geri verdiğinde bana, "Kendimi tanıtmadığım için
beni mazur görün. İyi durumda değildim..." dedi.
Seni tanıyorum," dedim ona. “Bana Corey de."
Sanki “Nereli Corey?" diyecekmiş gibi göründü, ama
sormanın daha iyi olduğuna karar verdi ve başıyla onayladı.
"Pekâlâ, Sör Corey," diyerek rütbemi düşürdü. “Sana
teşekkürlerimi sunmak isterim."
"Daha iyi olduğun gerçeği ile teşekkürümü aldım ben,"
dedim ona. “Yiyecek bir şeyler ister misin?"
"Evet, lütfen."
"Yanımda biraz kurutulmuş et var, gerçi ekmek çok taze
değil," dedim. “Bir de koca bir parça peynir. Dilediğince ye."
Ona uzattım ve öyle yaptı.
"Ya sen, Sör Corey?" diye sual etti.
"Ben zaten yedim, sen uyurken." Manalı manalı etrafıma
bakındım. Gülümsedi.
"...Ve altısını birden kendi başına mı yendin?" dedim.
Başıyla evetledi.
"İyi gösteri. Seninle ne yapacağım şimdi?"
Yüzümü görmeye çalıştı, muvaffak olamadı.
“Anlayamadım," dedi.
"Yolun nereye?"
"Dostlarım var," dedi, “beş fersah kadar kuzeyde. Bunlar
olduğunda o yöne gidiyordum. Herhangi bir insanın, hatta
bizzat Şeytan’ın beni sırtında bir fersah bile taşıyabileceğini
sanmam. Ayağa kalkabilirim, Sör Corey, o zaman boyuma
dair daha iyi bir fikrin olur."
Doğruldum, kılıcımı sıyırdım ve beş santimetre çapında bir
genç ağacı tek darbede kestim. Sonra üzerini soyup
budayarak uygun boya getirdim.
Bir kez daha yaptım bunu ve ölülerin kemerleri ve
pelerinleriyle bir sedye uydurdum.
İşimi bitirene kadar bekledi, sonra yorumda bulundu:
"Salladığın, ölümcül bir kılıç, Sör Corey... Görünüşe
bakılırsa, gümüşten hem de..."
"Yolculuğa hazır mısın?" diye sordum ona. Beş fersah,
aşağı yukarı yirmi kilometre eder.
"Peki ya ölüler?" diye sordu.
"İstersen onlara bir de Hıristiyanlara layık cenaze töreni
düzenleyeyim?" dedim. “Siktir et! Doğa kendi işini kendi
görür. Buradan uzaklaşalım. Kokmaya başlamışlar bile."
"Hiç değilse üzerlerinin örtüldüğünü görmek isterim. İyi
dövüştüler."
İçimi çektim.
"Pekâlâ, geceleri huzur içinde uyumana yardımı olacaksa.
Kazmam yok, o yüzden onlara bir taş yığını yapacağım. Gerçi
toplu mezar olacak."
"Gayet iyi," dedi.
Altı cesedi yan yana dizdim. Onun, ölüler için dua
olduğunu sandığım bir şeyler mırıldandığını işittim.
Cesetlerin etrafını taşla çevirdim. Civarda çok miktarda taş
vardı, ben de işler hızlı yürüsün diye en büyüklerini seçip,
elimi çabuk tuttum.