2055 Büyük Hesaplaşma - Teri Terry

408 Pages·2014·1.23 MB·Turkish

by  Teri Terry

TERİ TERRY
ÇIKIŞ YOK SERİSİ
II.KİTAP
2055: BÜYÜK HESAPLAŞMA
BİRİNCİ BÖLÜM
Yağmur pek çok işe yarar.
Etrafımdakiler gibi kayın ağaçlarının da yaşamak ve
büyümek için yağmura ihtiyaçları var.
İzleri siler, belli belirsiz ayak izlerini. İzleri takip etmek
zorlaşır ve günümüzde bu iyi bir şey.
Ama şu anda en önemlisi, tenimdeki ve kıyafetlerimdeki
kanı temizlemesi. Bardaktan boşanırcasına yağan yağmurun
altında titreyerek duruyorum. Ellerimle buz gibi damlaların
altında her yanımı ovuyorum. Tenimdeki kızıl lekeler çıkalı
çok olmuş ama duramıyorum. O kırmızı hâlâ aklımda. Onu
temizlemek daha uzun süre alacak ama şimdi nasıl olduğunu
hatırlıyorum. Anlar bölünüp korku ve inkârla sarmalanabilir,
bir duvarın arkasına kilitlenebilir. Wayne'in ördüğü gibi
tuğladan duvarların.
Öldü mü? Ölüyor mu? Sarsılıyorum ve bu sırf soğuktan
değil. Onu acı çekerken mi bıraktım orada? Yardım etmek
için geri dönmeli miyim? Bir sürü şey yapmış olabilir ama
orada yalnız başına acı içinde yatmayı hak ediyor mu?
Fakat bu sefer biri benim ne yaptığımı öğrenirse işim
biter.
Ben kimseye zarar veremem. Wayne bana saldırmış olsa
bile, tek yaptığım kendimi savunmak olsa bile.
Programlanmışlar şiddet içeren hareketler yapamaz, ama ben
yaptım; Programlanmışlar geçmişlerini hatırlayamazlar, ama
ben hatırlıyorum. Hudalar beni götürür. Muhtemelen yolunda
gitmeyen şeyin ne olduğunu öğrenmek ve Levo'nun
hareketlerimi neden kontrol edemediğini anlamak için
beynimi kesip parçalara ayırmak isterler. Belki de bunu ben
hayattayken yaparlar.
Kimse bilmemeli. Onun öldüğünden emin olmalıydım
ama artık çok geç. Geri dönmeyi göze alamam. O zaman
yapamadın, şimdi yapabileceğini nereden çıkarıyorsun?
İçimde alaycı bir ses.
Tenimden içeri bir uyuşukluk sızıyor, kaslarıma,
kemiklerime ulaşıyor. Bir ağaca yaslanıyorum. Dizlerim
bükülüyor, yere çöküyorum. Durmak istiyorum. Sadece
durmak, kıpırdamamak. Bir daha hiç düşünmek, hissetmek ya
da acı çekmek istemiyorum.
Hudalar gelene kadar.
Koş!
Kalkıyorum. Yürümeye başlayınca tökezliyorum, sonra
hafifçe koşmaya başlıyor ve nihayet ağaçların arasından
tarlalar boyunca uzanan yola doğru uçuyorum. Beyaz bir
kamyonetin Wayne'in kaybolduğu noktayı belirlediği yola:
kamyonetin yanında Best İnşaat yazılı. Biri ormandan
çıktığımı görecek diye paniğe kapılıyorum. Beni
kamyonetinin yanında, kaybolduğu anlaşılınca ilk bakacakları
yerde görürlerse sonum olur. Ama öfkeli gökyüzünün altında
yol bomboş. Yağmur damlaları asfalta o kadar hızlı çarpıyor
ki koşarken sekip üzerime sıçrıyorlar.
Yağmur. Bir işe daha yarıyor, bir başka anlamı daha var
ama zihnime sızıp vücudumdan dereler gibi akıyor. Gitti.
Kapı, ben eve varmadan açılıyor: endişeli bir anne beni
içeri çekiyor.
Bilmemeli. Yalnızca saatler önce duygularımı saklayacak
durumda değildim; nasıl olduğunu anlamadım. Çehremi
düzeltip, gözlerimden kapıldığım paniği siliyorum. Bir
Programlanmış'ın olması gerektiği gibi bomboş.
"Kyla sırılsıklam olmuşsun." Yanağımda ılık bir el.
Endişeli gözler. "Seviyen normal mi?" diyor Levo'ma bakmak
için bileğimi kavrarken. Ben de merakla bakıyorum.
Seviyemin düşmüş olması lazım, hem de tehlikeli bir
biçimde. Ama artık işler değişmiş.
6.3. Alet mutlu olduğum kanısında. Hah!
Duş yapmak için gönderildiğim banyoda yeniden
deniyorum. Düşünmeyi. Su sıcak sıcak akıyor, hâlâ uyuşmuş
bir haldeyim, rahatlıyorum. Hâlâ titriyorum. Sıcaklık
vücudumu yumuşatırken zihnim allak bullak.
Ne oldu?
Wayne'den önceki her şey bulanık. Lekeli bir camdan
bakıyor gibiyim. Dıştan aynı gözüken farklı birini gözler gibi:
Kyla, en fazla bir elli, yeşil gözlü, sarı saçlı. Programlanmış.
Çoğu kişiye birazcık farklı gelen, belki biraz farkındalığa
sahip bir kız. Biraz da kontrol problemleri olan. Ama ben
programlanmıştım: Hudalar artık hatırlamadığım suçlardan
dolayı cezalandırmak amacıyla zihnimi sildi. Anılarımın ve
geçmişimin sonsuza kadar yok olması lazımdı. O halde, ne
oldu?
O akşamüstü yürüyüşe çıkıyorum. O kadar. Ben'i
düşünmek istiyorum. İsmi aklıma gelince bunu taze bir acı
dalgası izliyor. Öncekinden daha kötü, o kadar ki neredeyse
bağırarak ağlayacağım.
Odaklan. Daha sonra ne oldu?
Şu serseri, Wayne: beni ormanda izledi. Ne yaptığım
hatırlamak için kendimi düşünmeye zorluyorum, ne yapmaya
çalıştığını. Elleri vücudumdaydı ve korkuyla öfke yeniden
yükseliyor. Bir şekilde beni sinirlendirdi, o kadar çılgınca bir
hiddetle doldum ki düşünmeden saldırdım. Ve içimde bir
şeyler değişti.Kaydı, düştü, yeniden yerleşti. Zihnimde kanlı
bedeni beliriyor ve korkuyorum: ben mi yaptım? Nasıl
olduysa, bir Programlanmış -ben- şiddet gösterdi. Ve yalnızca
bu da değil: geçmişimden bazı şeyleri, duyguları ve
görüntüleri de hatırlayabiliyordum. Programlanmadan önceki
hayatıma ait dönemden. İmkânsız!
İmkânsız değil. Oldu bunlar.
Şimdi ben sadece bir seneden az zaman önce
programlandığımda hastanede bana verilmiş olan isimle Kyla
değilim artık. Bir şeyim - başka biri. Ve bu durumdan
hoşlandığımı söyleyemem.
Ta ta ta ta!
Dışarı yan uzanır vaziyette, suları yere akıtıyorum.
"Kyla, her şey yolunda mı?"
Kapı. Biri var -annem- kapıya vuruyor. Hepsi bu.
Yumruklarımı gevşetmeye çalışıyorum.
Sakinleş.
"Evet yolunda," demeyi başarıyorum.
"Orada biraz daha kalırsan sucuk gibi olacaksın. Yemek
ha-
Aşağıda, annemin yanında Amy ve erkek arkadaşı Jazz
var. Amv: o da benim gibi programlanıp bu ailenin yanma
verilmiş ama pek çok açıdan benden farklı. Hep neşeli, hayat
dolu ve geveze, uzun boylu, cildi de tatlı çikolata renginde.
Bense ufak tefek, sessiz, soluk bir gölgeyim. Jazz ise normal
biri, Programlanmış değil. Harikulade Amy'ye sersem sersem
bakmadığı zamanlarda aklı başında sayılır. Babamın uzakta
olması rahatlatıcı. Bu geceyi, onun ölçüp biçen,
değerlendiren, yanlış bir adım atılmadığından emin olmak
isteyen dikkatli gözleri olmadan geçirebilirim.
Pazar gününün yemeği: kızartma.
Konuşmalar Amy'nin gittiği kurs ve Jazz'm yeni fotoğraf
makinesiyle ilgili. Amy heyecanla okuldan sonra staj yaptığı
kasaba doktorunun ameliyatına katılmasını istediklerinden
bahsediyor heyecanla.
Annem bakışlarını bana çeviriyor: "Bakarız," diyor. Ve
ben başka bir şey fark ediyorum: okuldan sonra yalnız
kalmamı istemiyor.
"Bakıcıya ihtiyacım yok," diyorum söylediğim şeyin
doğruluğundan emin olmadan.
Akşam yavaş yavaş geceye dönüşüyor ve yukarı
çıkıyorum. Dişlerimi fırçalayıp aynaya bakıyorum. Aynadaki
yeşil gözler kocaman ve tanıdık. Bana bakıyorlar ama daha
önce görmedikleri şeyler görüyor bu gözler.
Sıradan şeyler. Ama hiçbir şey sıradan değil.
Ayak bileğimdeki keskin acı koşmayı bırakmamı
söylüyor, emrediyor. Peşimdekiler uzakta kaybolmuş ama
kısa süre sonra yaklaşırlar. Çok sürmez.
Saklan!
Ağaçların arasına dalıp ayak izlerimi saklamak için buz
gibi bir derenin içine atlıyorum. Sonra kopan saçlarıma,
parçalanan giysilerime aldırmadan belime kadar suya girip
dikenli çalıların altına sokuluyorum. Biri kolumu yakalayınca
ani bir acı peydahlanıyor.
Beni bulmamalılar. Bu sefer olmaz.
Kollarım ve bacaklarımla ormanın tabanındaki soğuk ve
çürümüş yaprakları kaldırıp yeri eşeliyorum. Yukarıda,
ağaçların arasından bir ışık süzülüyor: donup kalıyorum.
Yavaşça tanı da saklandığım yere düşüyor. Durmadan arka
tarafta kaybolana kadar yeniden nefes almaya
başlayamıyorum.
Şimdi de ayak sesleri. Yaklaşıyor, sonra devam ediyorlar.
Azalıp duyma mesafesinin dışına çıkana kadar uzaklaşıyorlar.
Artık beklemeli. Bir saat bekliyorum, soğuk bir ceset gibi
kımıldamadan. Her bir yaratık kaçıştığında, rüzgârda hareket
eden her dalda korku içinde sıçrıyorum. Ama dakikalar
geçtikçe inancım artıyor. Bu sefer başarmış olmalıyım.
Geri döndüğümde gökyüzü yeni parlamaya başlamış,
güneşin milim milim yükseldiğini görüyorum. Kuşlar sabah
şarkılarına başlıyor ve ortaya çıkarken ruhum da onlara eşlik
ediyor. Sonunda Nico'nun saklambaç oyununda kazanan ben
mi oldum ne? tik başaran ben olabilir miyim?
Işık beni kör ediyor.
"İşte buradasın!" Nico kolumu yakalıyor, beni düşürüyor
ve ayak bileğimdeki acı yüzünden çığlık atıyorum. Fakat yine
de bu acı hayal kırıklığım kadar yakıcı ve keskin değil.
Yenildim. Yine.
Giysilerimdeki yaprakları temizliyor. Beni kampa kadar
yürütebilmek için elini belime doluyor ve yakınlığı, varlığı,
korku ve acıma rağmen bedenimde yankılanıyor.
"Asla kaçamayacağını biliyorsun değil mi?" diyor.
Coşkulu, ama onu hayal kırıklığına uğrattım, hepsi bir arada.
"Her zaman bulurum seni." Nico öne eğilip alnımı öpüyor.
Ender rastlanan ama vereceği cezanın acısını hiçbir
şekilde dindirmeyeceğini bildiğim bir şefkat gösterisi.
Asla kurtulamayacağım.
Her zaman bulacak beni.
İKİNCİ BÖLÜM
Derin boşlukta, uzaktan bir zırrr sesi geliyor. Beni bir
anlık pişmanlığa itiyor, uyandırır gibi oluyor, kafam karışık,
sonra yine yavaşça rüyalara sürükleniyorum.
Zırrr yeniden duyuluyor.
Bir yanlışlık var!
Bir anda uyanıp sıçrıyorum fakat bir şey beni tutuyor,
neredeyse bağıracağım. Boğuşarak o şeyi yere atıyorum,
çömelip saldırı pozisyonu alıyorum. Fırlamaya hazırım. Her
şeye hazırım...
Bu hariç. Yabancı, tehditkâr şekilde bulanıklaşıp
değişiyor, sıradan şeylere dönüşüyor. Yatak, saat. Komodinin
üzerinde, alarmı hâlâ çalıyor. Beni engelleyen battaniyeler,
şimdi büyük bir kısmı yerde. Çıplak ayaklarımın altındaki
halı. Açık pencereden süzülen hafif gün ışığı. Ve suratsız,
uykulu bir kedi. İsyan ederek miyavlıyor, yerdeki
battaniyelere dolanmış.
Kontrolü eline al.
Saatin üzerindeki düğmeye basıp alarmı durduruyorum.
Nefesimi yavaşlatmaya -al, ver, al, ver- küt küt atan kalbimi
düzenlemeye çalışıyorum ama sinir hücrelerim hâlâ çığlık
çığlığa.
Sebastian, tüyleri diken diken, aşağıdan bana bakıyor.